Kerngezond kan je dit niet noemen
Beschaving wordt gekenmerkt door een zoektocht naar energie. Geen enkele menselijke activiteit kan immers zonder. Dit thema is erg knap uitgewerkt door Joachim van Wing, in zijn interview met Steven Arrazola de Oñate (Compleetdenkers #31).
Alleen, dit energiesysteem is zó immens groot, en het heeft zó lang geduurd om daar min of meer een evenwicht in te vinden, dat je wel achterlijk moet zijn om te denken, dat we dit in een paar decennia kunnen veranderen. En toch is het net dát rad, dat men ons voor de ogen heeft gedraaid. Gaandeweg zijn we in de meest krankzinnige idioterie terecht gekomen en blijkt, wat nu gebeurt, zó waanzinnig ondoordacht, dat het wel lijkt alsof het écht gaat over de kleren van de keizer.
Zoals ik in het vorig artikel heb proberen aantonen is heel deze tragedie opgebouwd rond een concept dat niet eens bestaat, ’de uitzonderlijke klimaatopwarming’. Er wordt angstvallig over gewaakt dat dit fantasme niet ontmaskerd wordt, wat moeilijk is, want de feiten spreken deze hallucinatie tegen. Maar net zoals met corona heeft de VN daar zijn eigen middelen voor (zie dit artikel): je stigmatiseert het ander narratief als misinformatie en dramt je versie er in. Alles mag. Daar heb je een eigen club voor: het IPCC. Die stelt dat de mens de schuldige is in dit drama, omdat hij, door zijn gedrag, de koolstofdioxide in de atmosfeer heeft verhoogd. Het is dan ook aan hem om dit probleem op te lossen, door het CO₂ niveau terug naar omlaag te brengen. Einde discussie.
Een reeks stappen die al zijn gezet om dit te doen heb ik al uitgewerkt in een aantal artikels, met name het gebruik van elektrische wagens, windmolens, zonnepanelen, de warmtepomp. Ik heb ze toen thema per thema behandeld.
Maar ik keer even terug en overloop ze, in dit artikel, meer in hun onderling verband en weeg ze, waar mogelijk, tegen elkaar af. Met het weren van fossiele brandstoffen zijn we immers in een wereld gestapt van technologieën die niet alleen niet op punt staan, maar die bovendien enorme geopolitieke risico’s inhouden. Om in de drama-metafoor te blijven: we tekenen blindelings het pact met de duivel.
’Hoewel de mijnproductie meer geografisch verspreid is geraakt, blijft de geraffineerde productie van zeldzame aardmetalen sterk geconcentreerd in China, vaak ondersteund door geïmporteerde grondstoffen en half-verwerkte zeldzame aardmetalen. China vergroot zijn marktaandeel in snelgroeiende markten voor eindgebruik met toegevoegde waarde.’ (Bron) Wat vindt u van Europa?
Alleen al door te kijken naar de grondstoffen die nodig zijn om deze ‘hernieuwbare systemen’ draaiende te krijgen, zie je al dat het beleid totaal zijn zin voor realiteit, en zijn pedalen, kwijt is. Ook via woordspelingen leidt men ons om de tuin. Hernieuwbare energie is helemaal niet ‘hernieuwbaar’, maar maakt gebruik van niet-hernieuwbare bronnen, waaronder een verscheidenheid aan enorm zeldzame aardmetalen. Dit zijn de vitamines van de chemie en dragen bij aan een verhoogde efficiëntie in windturbines, zonnepanelen en batterijen. Ze komen in beperkte hoeveelheden voor in de natuur en kunnen niet gemakkelijk worden vervangen. Ook voor de batterijen van de eCars, worden enorm veel ecologisch schadelijke stoffen gebruikt.
Het mijnen daarvan is een erg vervuilende industrie en er komt énorm veel CO2 vrij in de lucht. Maar niet alleen dat. Doordat het uiterst zeldzame metalen betreft, die wij — in het westen — (bijna) niet hebben, komen we finaal in de wurggreep terecht van landen, die ons vaak vijandig gezind zijn. De afhankelijkheid betreft niet alleen de landen waar de grondstoffen gewonnen worden, maar ook waar ze worden verwerkt. China verwerkt meer dan de helft van de kobalt en het lithium en meer dan 80% van de zeldzame aardmetalen. Dus op die manier ruilen we onze afhankelijkheid van de oliestaten in, voor die van het grote en geopolitiek erg machtige China. Zelfs de Europese Rekenkamer slaat in paniek (Bron). Want vaak betreft het landen met erbarmelijke sociale omstandigheden, corruptie en extreem lage lonen, dus indirect werken we ook daar aan mee.
De kobalt-winning in Katanga/Congo steunt volledig op dwangarbeid, slavernij en kinderarbeid. Het is extreem toxisch voor de mensen die er moeten in werken en er gebeuren enorm veel dodelijke accidenten. De menselijke ellende is er niet te overzien en het landschap is er totaal verwoest. Bij de raffinage van de zeldzame metalen komt namelijk een enorme hoeveelheid radioactief afval terecht in het drinkwater en voedsel van de locale bevolking rondom de mijn. In sommige gebieden groeien geen gewassen meer, en het vee sterft door het gif in de bodem. Ik denk dat hier, omwille van de biodiversiteit, niet veel zones worden ingekleurd als natura 2000 gebied. Hoe hypocriet kan je zijn!
Gelukkig worden wij niet geconfronteerd met deze super-vervuilende productie, met bijbehorende bijkomende schade en ongehinderd door arbeids- en milieuregels. Not in my back yard = ver van mijn bed. Gelukkig voor ons geweten blijven ook de anders zo ethische en moraliserende televisieploegen weg voor een reportage. Inconvenient!
En zijn deze technologieën haalbaar, denkt u?
Alleen al om de Britse doelstellingen voor elektrische auto's voor 2050 te halen, moeten we bijna twee keer de huidige totale jaarlijkse wereldkobalt-productie, bijna de hele wereldproductie van neodymium, driekwart van de wereldproductie van lithium en 12% van de totale jaarproductie van koper halen. (Bron) Alleen al voor het VK! Dus waar moet de rest van de wereld dan zijn grondstoffen halen?
Als u weet dat het doorgaans 10 tot 20 jaar duurt, om een mijn te openen, die deze grondstoffen zal winnen, en u weet ook dat de productie de vraag nu al niet kan volgen, dan hoef ik u niet voor te rekenen hoe de prijzen zullen plafonneren. Los van het risico voor uitputting van deze natuurlijke bronnen, die, zoals reeds gezegd, niet bepaald hernieuwbaar zijn.
Als u soms dacht dat China ons de grondstoffen zal leveren? Vergeet het!
De afgewerkte producten, dat wel, want daar zit de winst in op de toegevoegde waarde. Waarom denkt u dat de westerse autoconstructeurs ofwel verhuizen naar goedkope productielanden of ermee ophouden? BMW heeft de productie van de elektrische Mini verplaatst van het Verenigd Koninkrijk naar China, waar de productie draait op goedkope steenkool. Andere autofabrikanten zijn van plan het aantal elektrische voertuigen dat ze produceren te verminderen, omdat de stijgende prijzen en de stijgende elektriciteitskosten ze steeds onbetaalbaarder maken voor automobilisten. Een volkomen voorspelbaar fiasco, behalve dan voor de zelfgenoegzame ministers en hun incompetente ambtenaren. Voor meer info over de consumptie van land en materiaal: Area and material consumption.
En als u soms dacht dat u met een ‘normale’ wedde nog een wagen kon kopen …
Mensen die nog een zekere mobiliteit hadden, met hun goed onderhouden oude karretje, mogen het wel vergeten. Zoals ik in het artikel over elektrische wagens heb laten zien, gebeurt er niet veel in het segment van kleine, voor de doorsnee burger betaalbare, modellen. De kleine, betaalbare elektrische auto’s kosten bovendien meer in verbruik dan de grote, dure bakken. Elektrische wagens worden pas echt voordeliger in het hogere marktsegment.
Ook de verzekering van een elektrische auto is gemiddeld bijna 16% duurder dan een verzekering voor een benzineauto met een vergelijkbare waarde. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds duidelijker. Meer daarover in dit artikel (Bron).
Het is dus helemaal niet verwonderlijk dat van de nieuwe inschrijvingen 91,4% ging naar bedrijven of zelfstandigen, en amper 8,6% naar particulieren. Wie er geen fiscaal voordeel kon uit halen kocht in 79% van de gevallen (nog) een benzine- of dieselmotor. Want een factor, die bij de opkomst van de elektrische wagen volledig meespeelde, was uiteraard de royale subsidiëring en fiscale voordelen, iets dat trouwens in hoofdzaak ten goede kwam aan de auto-industrie, bedrijven en aan betrekkelijk rijke burgers.
Hetzelfde kwistig omgaan met geld uit de staatskas en subsidiepot van Europa zagen we ook bij de energiesystemen zelf. De laatste deal in Oostende voor de plaatsing van zo’n 30.000 windmolens op de Noordzee heeft het gigantische prijskaartje van honderd miljard euro per deelnemend land. De plaatsing is voorzien tegen 2030. Waar die haast vandaan komt heeft u ondertussen allicht ook wel al door. Tel daar nog bij de miljarden voor bekabeling, de uitbouw van het netwerk op het land (Ventilus). Je kan dus met reden zeggen: windmolens draaien niet op wind, maar op subsidies. We zijn bedrogen en generaties na ons zullen er vele malen voor betalen. Die waanzinnig oplopende kosten worden doorgerekend aan mensen die daar helemaal niet om hebben gevraagd en die daar ook niets aan verdienen.
Voor de exploitanten komt het doembeeld dichterbij van vervanging van materiaal, en door de enorme zeldzaamheid van de aardmetalen, is de concurrentie om die aan te kopen bikkelhard. De prijzen swingen de pan uit. China lacht in zijn vuistje.
Als de bron droog komt te staan, zoeken de investeerders zoals de familie Colruyt de uitgang. Ze willen het liefst, zo vlug mogelijk, het zinkende schip verlaten. Nu er kosten beginnen aan te komen mag de burger participeren, dixit Tinne Van der Straeten. Van platte schaamteloosheid gesproken. Even schaamteloos trouwens als de ‘arme stakkers’ die uit idealisme vooraan stonden om de ‘gratis’ zonne-energie om te zetten in elektriciteit. Huts, ING, Colruyt … legden voetbalveld-grote oppervlakten vol zwaar gesubsidieerde zonnepanelen. Arme mensen moeten opdraaien, voor de lucratieve plannen van de rijke elite. De enorme impact die hun gigantische zonneparken hebben op openbare ruimte en natuur is totaal onverantwoord. Of is dit meteen hun bijdrage aan de biodiversiteit? Misschien in het voordeel van de zonnepaneel-rups, ik zeg maar zoiets …
Ook gewone burgers werden verleid en beloond met subsidies. De regering ging dit twintig jaar uitbetalen, maar zolang heeft het niet stand gehouden. Eerlijkheid is ook niet hun sterkste kans. Slim bedacht, die slimme meters. Het terugtellen van de teller werd afgeschaft, het energielabel gelanceerd. Dit diploma moet je halen, als je je woning wil verkopen of verhuren, wat wel moeilijk is voor een gewone werkmanswoning zonder zonnepanelen … Als je iets wil kopen in het betaalbare segment kan je kiezen: of een dure verbouwing binnen de vijf jaar of een boete van de overheid. Dit zet uiteraard ook druk op de huurmarkt.
En daar blijft het niet bij. Met het ‘REPowerEU’ van Europa haalt men de volgende stok boven: zonnepanelen worden verplicht op daken van nieuwe gebouwen of bij grote verbruikers. Op die manier maakt de klimaatdictatuur de aankoop van een eigen huis of zelfs auto onbetaalbaar. Tenzij je zelf genoeg kan investeren, dan word je er zelfs beter van.
Dat beter moet je trouwens niet altijd letterlijk nemen. Zo blijkt ook de gesubsidieerde warmtepomp met een foutieve naam door het leven te gaan. Bij lage temperatuur buiten, krijg je het huis niet warm gestookt. Als de planeet lekker opwarmt, zijn we inderdaad beter af met een warmtepomp, want die geeft tenminste koeling. Bovendien is hij zo’n energievreter dat hij met gemak het stroomverbruik van een gemiddeld huishouden verdubbelt. Dus als men wil gaan voor miljoenen extra warmtepompen dan resulteert dat wel in een aanzienlijke stijging van de nationale stroomvraag. Met windmolentjes en zonnepaneeltjes zal men dat niet aankunnen, dunkt me.
Wat uiteraard eveneens een enorme impact heeft op nationaal stroomverbruik zullen uiteraard al die eCars zijn die moeten opgeladen worden. In het artikel daarover (Bron) had ik het over laadstress, maar achteraf gezien denk ik dat dit wel zal meevallen. Tenminste, ik denk dat veel mensen na één keer wel thuis zullen (moeten) blijven in plaats van op vakantie te gaan.
Op wintersport moet je al niet gaan, dus zo komen er al laadpalen vrij voor andere gelukkige bezitters. Mijn gegevens haal ik uit dit Polestar artikel.
Ik citeer: "Kouder weer heeft een effect op de actieradius, maar die verminderde actieradius is slechts tijdelijk." Waarschijnlijk bedoelen ze ‘enkel tijdens de rit’. ‘Omdat de kou de elektrochemische reacties in de batterij beïnvloedt en alles vertraagt, kan het opladen in de winter langer duren.’ Als het een beetje sneeuwt kan je ineens voor sneeuwman spelen voor de kindjes. Gebruik ook je klimaatregeling niet, want dat kan de actieradius verminderen met 41%. Dus correctie op vorige zin ‘…verkleumde kindjes’.
Ik citeer verder: "Door je elektrische wagen op te laden in een verwarmde garage kan de batterij tijdens koude winters efficiënter laden en wordt de oplaadtijd ook een stuk korter." … ‘Het is een goed idee om de wagen voor te verwarmen tijdens het opladen, want in plaats van energie uit de batterij te halen, gebruikt hij de stroom van het stopcontact om op te warmen.’ Echt energiezuinige tips … Wie krijgt zo’n onzin verkocht?
En lekker naar Spanje? "Net zoals koude temperaturen kunnen hogere temperaturen reacties veroorzaken. Dit kan uiteindelijk leiden tot een capaciteitsvermindering van de batterij." Dus raadt de auteur aan je wagen best op een koele plek te plaatsen. Maar daar hebben we gelukkig de warmtepomp voor. Een luxe!
Ook je wagen niet in de zon opladen, want en ik citeer "De meeste voertuigen hebben (wat heet) een batterij-beheersysteem dat de temperatuur regelt. Hierdoor is opladen niet mogelijk wanneer de batterij te warm is." Ook geen airco gebruiken, want dan zakt de actieradius. En dan komt het:
"Tijdens langere ritten kan een maximale actieradius worden bereikt door, indien mogelijk, onder koelere omstandigheden te rijden. Wat ook kan helpen om een zo groot mogelijke actieradius te verkrijgen, is het gewicht van de auto beperken door hem niet te vol te laden, en niet overmatig te accelereren en te remmen." Dus zo lang mogelijk in een tunnel slakken en kindjes thuis laten.
Maar het artikel eindigt met een positieve noot: "Met wat extra planning en aanpassingen gedraagt een (elektrische) wagen zich optimaal bij elke temperatuur." Ik moet vast het artikel nog eens herlezen, want ik verstond daar iets anders onder …
Over naar het rendement van zon en wind. Kort gesteld: die renderen helemaal niet! Voor offshore windmolens is dat 40-50% en te land renderen de gehaktmolens voor vogels zelfs maar ’20%’. Om het in perspectief te plaatsen: het wereldwijde olieverbruik bedraagt momenteel ongeveer 100 miljoen vaten per dag. Dit is evenveel energie als een windpark van 552 windturbines van 3 MW in 23 jaar, gedurende zijn hele levensduur, kan leveren.
Uit een onderzoek van de University of Edinburgh blijkt dat turbines niet de beloofde 25 tot 30 jaar meegaan, maar al na een jaar of 15 moeten worden vervangen, omdat er daarna meer geld in gaat, dan eruit komt. Door slijtage daalt namelijk de load factor — het deel van de tijd dat een windmolen stroom levert — heel snel. Engelse windmolens leverden gedurende het eerste jaar 24 procent van de tijd stroom, maar na tien jaar was dat nog maar 15 procent. Deense offshore-parken zakten zelfs van 39 naar 15 procent. Onder andere door zoutwatercorrosie en slijtage daalt het rendement elk jaar. (Bron)
Omdat een deel van de windmolenparken in de Noordzee in een Natura-2000-gebied ligt moet men de turbines ook geregeld stilleggen. Dat kan u hier lezen. Al valt dit volgens de auteur wel te nuanceren. Ik citeer: "Zo bleek dat de windturbines niet echt volledig stilvielen, maar maximaal twee omwentelingen per minuut bleven doordraaien. De opgewekte energie werd dus gebruikt om de wieken af te remmen." Ik denk dan al: welke winst is dat? Je moet dus energie gebruiken om ze niet te doen werken. En dat alles voor een systeem dat in hetzelfde tijdsbestek voor het fabriceren, opzetten en onderhoud meer energie verbruikt dan het oplevert?
Moest u soms denken: gelukkig hebben we nog de zonnepanelen …
We vergelijken de energiebalans van de verschillende systemen, zijnde de verhouding, tussen wat men er aan energie insteekt, en wat men er uiteindelijk uit haalt. Volgens de Duitse natuurkundige Daniel Weissbach ligt de energiebalans van steenkool op 30, van gas op 28 en van kernenergie op 75. Wind doet het aanmerkelijk slechter met een energiebalans van 3,9. Maar zonnepanelen komen uit op amper 1,6!
Een recente studie in het tijdschrift Energy Policy, van Zwitserse onderzoekers, onder leiding van Ferruccio Ferroni, schat de energiebalans van zonnepanelen zelfs maar op 0,83. We halen er meetgegevens bij: Engeland had in 2017 een theoretisch vermogen van 12,7 gigawatt aan zonnecellen. In werkelijkheid leverden ze slechts 1,2 gigawatt.
Doordat zowel zon als wind enorm onstabiele energieleveranciers zijn moet men gigantische investeringen doen in energie-buffering. Immers, bij weinig of geen aanbod van wind en zon, produceert geen van die parken elektriciteit, en komt een groot deel van de gebruikers zonder energie te zitten. Dus als je black-outs wil vermijden (licht gaat uit), dan moet je een volledig parallel back-up systeem draaiende houden, met andere woorden twee complete energiesystemen, een klassiek en een groen, naast elkaar en volledig in werking. Nog een bijkomend probleem (hoe verzinnen ze het!): we spreken hier over technologie die nog niet eens bestaat, dan wel onbetaalbaar is.
Hóe duur kan je lezen in dit pas gepubliceerde rapport.
Ook Ing. Ken Gregory analyseerde, voor een aantal recente jaren, van uur tot uur, de elektriciteit die met fossiele brandstoffen werd geproduceerd. Vervolgens berekende hij wat er aan opslag nodig zou zijn geweest, om dezelfde energie op te wekken met wind- en zonne-energie. Op die manier kwam hij aan een vereiste opslag van 250 miljoen MWh. Accu’s op netschaal kosten tegenwoordig ongeveer $ 700.000 per MWh.
Voor 250 miljoen MWh krijgen we een astronomische totale kostprijs van 175 biljoen dollar, alleen al om de huidige elektriciteitsbehoefte op basis van fossiele brandstoffen te vervangen door wind en zon. $ 175.000.000.000.000.
Omdat men dat ook wel een beetje gênant vond, had men daar in Schotland iets op gevonden. Men deed alsof de molens draaiden, maar in de achtergrond bleek dit niet op wind maar op diesel. Ik verzin dit niet. U kan dit hier en hier lezen. Uit het lek van de klokkenluider blijkt dat Schotse windmolens — tot zes uur per dag — op dieselgeneratoren draaiden in plaats van op wind. Dit bericht werd eerst nog door het bedrijf geminimaliseerd, maar werd nadien bevestigd. Het prestigeproject ScottishPower — vergelijkbaar met de Prinses Elizabeth Zone van de Belgische federale regering — is trouwens niet eens Schots, zoals zijn naam laat vermoeden, maar maakt deel uit van de Spaans-Baskische multinational Iberdrola. Dat ze het boekjaar 2022 af konden sluiten met 1,5 miljard euro winst wijst erop hoe lucratief deze business wel is.
De Scottish National Party (SNP) en de Greens, blijken verantwoordelijk te zijn voor het incident of waren er minstens van op de hoogte. Ondertussen verliest de Schotse overheid zo’n 60 miljard Pond door overdreven inschikkelijkheid bij het toekennen van concessies.
Volgens de klokkenluider deden zich bij ScottishPower wel meer problemen voor. Zo draaiden tal van windmolens maandenlang op halve kracht door problemen met stroomconversie-modules. Anderen draaiden permanent in testmodus waarbij ze eerder stroom van het net gebruikten, dan erop te zetten. Ook zou meer dan 4.000 liter olie uit windmolens in het landschap gelekt zijn. Voor bedrijven en beleidsmakers is het bereiken van net zero blijkbaar zo belangrijk, dat het ook kan met hulp van dieselgeneratoren …
