Waar is het gat gebleven?
Herinnert u zich nog het fameuze gat in de ozonlaag? Misschien was dat voor uw tijd, maar daar is behoorlijk wat over te doen geweest. Moest je het bos zien dat opgeofferd is, om ons dát, via krantenartikels, duidelijk te maken …
Ozongas beschermt ons namelijk tegen de schadelijke ultraviolette straling van de zon, en dan is zo’n gat duidelijk niet iets wat je wil. Al hebben we het wel dicht gekregen. Tenminste: er wordt geen boom meer voor omgehakt. Koelkast laten draaien op andere drijfgassen en minder haarlak gebruiken en … dag gat. Was alles maar zo eenvoudig.
Er waren wel meer dingen, die in mijn jeugd werden aangepakt. Dat was midden vorige eeuw. De oertijd zeg maar. Ik ben babyboomer, iets wat ondertussen ook al een scheldwoord is geworden.
Mijn ouders waren daar niet zo mee bezig, maar sinds de opkomst van de psychologie, werden wij ons stilaan bewust van het eigen bewustzijn (al dan niet in één woord), maar ook van het milieu (plant een boom), de veiligheid (kernraketten), …
Onze taak en verantwoordelijkheid: het redden van de planeet. Een beetje zoals de huidige klimaat-kruisvaarders trouwens, maar minder agressief. Voor de rest: niets nieuws onder de zon. Idem dito trouwens wat het klimaat betreft. Al was ook daar, midden jaren zestig, grote bezorgdheid over.
De media alarmeerden over de afkoeling van de planeet en de op til zijnde nieuwe ijstijd. Ook toen al.
Maar wacht eens even. Ijstijd? Daar hebben we klaarblijkelijk niet lang last van gehad, want ik herinner me daar niets meer van. Ook dát moet een (korte) wetenschappelijke dwaling geweest zijn, want blijkbaar is dat scenario uiteindelijk vlugger afgeblazen, dan het veld won. Of liever gezegd: de mythe werd binnenste buiten gedraaid.
Want al in de jaren zeventig, sloeg het temperatuuralarm, in geen tijd, over naar de tegengestelde kant. En dat hebben we wél geweten. We zijn toen, als in een raftingbootje, wildwatervarend, in een soort stroomversnelling terecht gekomen, vlak vóór de waterval. Tegelijk sloeg ook de paniek helemaal op drift en bleek dat de maatregelen die we onverwijld moesten nemen best wat mogen kosten.
Wat is hier gebeurd???
In elk geval geen ijstijd, dat mogen we afvinken, maar precies andersom: ongeziene opwarming!
Dat er een opwarming was, dat betwistte niemand, dat kon je meten. Wel was er controverse in hoeverre dit ongezien was, en derhalve alarmerend. Ook werd gewezen op het ’30 jaar’-criterium, want zolang moest het duren, voor je kon spreken van klimaatverandering.
In geen tijd werd een heuse propagandamachine opgezet, vertrekkend van deze apocalyptische doemscenario’s en gekenmerkt door een alarmerende taal en bang-makende retoriek. Ik blijf het herhalen: angst en paniek brengt brood op de plank.
De media ontpopten zich tot nieuwe predikanten van de klimaatkerk. Ook de social media draaiden op volle toeren, altijd klaar voor wat sensatie en ambiance.
Het waarheidsgehalte ervan was bijzaak, en de nog overblijvende integere onderzoeksjournalisten kwamen niet meer aan de bak, tenzij ze het officiële discours onderschreven. Maar als enige niet-spookrijder kon je moeilijk uitbrengen dat de realiteit al lang niet meer spoorde met de doemverhalen en modellen.
Vanaf nu mocht alleen nog gepraat worden over droogtes, hittegolven, overstromingen, smeltende ijskappen en gletsjers… in het kader van de klimaatopwarming en dat met alle ellende van dien voor mens, dier en natuur, kortom de hele aardbol. ‘De apocalyps is onvermijdelijk tenzij de zondaars boete doen.’
Enorm veel spelers kregen belangen in het klimaatdossier. Het is bepalend geworden voor een belangrijk stuk van het beleid — om niet te zeggen ‘het belangrijkste’. Als je dat project wil doen lukken, is de volgende stap, dat de wetenschapper, statisticus, of modellen-bouwer, niet langer vrijuit mag werken, maar onder druk komt te staan. Wiens brood men eet …
Het officiële klimaatdiscours wordt gemonopoliseerd en gedirigeerd door één organisatie, het IPCC. En dat er best niet teveel verwarrende vragen worden gesteld, of het narratief wordt bekritiseerd, vinden ook de Verenigde Naties, als drukkingsgroep. (Bron)
De scepticus schakel je best uit, door hem weg te zetten als complotdenker, zelfs al lijkt dat meer op platte projectie. (Bron)
Waar dit toe leidt en welke de link is met onder andere het Wereld Economisch Forum, de Bill Gates Foundation … kan u lezen in dit interessant artikel van Matthias Desmet. Ook de informatie die achter de ingevoegde links staan zijn verbijsterend. Zij bewijzen dat de Verenigde Naties, zonder schaamte, dezelfde platte manipulatietechnieken toepassen, als influencers op social media. Stelt zich dan uiteraard de vraag: wat is dan nog waar van hun ‘nauwkeurige informatie’? Kan het nog duidelijker?
Aan u om te oordelen…
Van bij de aanvang werd, rond het klimaat, fake news de wereld ingestuurd, en ook het narratief werd aangepast, in de juiste richting, denk aan wat we weten uit het Climategate-schandaal, de hockeystick fraude en de malafide 97% claim. (Bron) Dat laatste bracht behoorlijk veel gewicht in de schaal.
Dat men deze strategie gebruikte was natuurlijk niet nieuw.
In 1964 waarschuwde ‘The New York Times’ in een artikel voor afkoeling en ook hier was er sprake van een ‘unaniem akkoord’. Dat de 97% claim louter gebaseerd was op fraude en cijfermanipulatie, kon niet beletten dat deze leugen werd gebruikt, als zowat het belangrijkste argument in het Obama beleid.
Ook visuele trucs werden als framing ingezet.
De reeds genoemde hockeystick uit 1998 was volledig gebaseerd op cherry picking en om het plaatje te doen kloppen werd de volledige middeleeuwse periode — die getuigde van opwarming — weggelaten uit de datareeksen (zie de grafiek rechts en links hieronder). Dat dit op meer steunt dan een loutere vergetelheid of fout, kon men aantonen uit de communicatie tussen de auteurs van deze grafiek. Hierin stellen ze onverbloemd: “We have to get rid of the Medieval Warm Period” (We moeten af van de Middeleeuwse Periode). Desondanks bleef dit beeld gegrift in het collectieve geheugen van de beleidsmakers en bleef het IPCC deze vervalste hockeystick op tafel gooien. De sjoemelgrafiek is zelfs nog terug te vinden in het zesde klimaatrapport van het IPCC (2021).
Dat IPCC of ‘Intergovernmental Panel on Climate Change’ is zowat de spin in het web. Als puur politiek orgaan, dat niet eens zelf onderzoek doet, maar zich voordoet als wetenschappelijke instelling, speelt deze organisatie een grote rol in de politieke besluitvorming. Het is een pure dekmantel om penibele beleidsmaatregelen te legitimeren. Dat deze klimaatorganisatie van de Verenigde naties nauw verweven is met het Wereld Economisch Forum moet toch op zijn minst alarmbellen doen afgaan. Climate & Money.
Geleidelijk aan groeide dat hele klimaatspektakel aan tot een heel netwerk van organisaties, instituten, ngo’s en beleidsstructuren, met vertakkingen in alle richtingen, naar alle niveaus en vaak opererend in het duister. Een hallucinante wereld van sabotage, fraude en achterkamertjespolitiek. Men heeft zich duidelijk goed georganiseerd en niet bepaald de kleinste postjes ingenomen. De constructie wordt verder ondersteund door, enerzijds, de meest activistische rechtbank ‘sinds de metingen’, en anderzijds, door een goed uitgebouwd netwerk van sponsoring, al dan niet openbaar.
De vraag in hoeverre die metingen en modellen betrouwbaar zijn wordt niet eens gesteld. Kan je trouwens al spreken van een klimaatramp als de gemiddelde temperatuur op aarde — vanaf 1850 — maar met ongeveer 1°C is gestegen? Satelliet-metingen laten over de afgelopen 25 jaar nauwelijks een temperatuurstijging zien — de opwarming van de aarde vertraagt zelfs. Trouwens hoe betrouwbaar zijn de metingen? (Bron)
Ondertussen specialiseert het IPCC zich, als een orakel, in computer-algoritmes, die een resultaat genereren op maat van de klant. Met modellen kan je immers alles bewijzen wat je maar wil. Je hoopt natuurlijk wel, dat de gemeten data je theorie bewijzen, maar zelfs als dat niet het geval is, lost het IPCC dat op een inventieve manier op. In een van de Climategate-e-mails liet de invloedrijke IPCC-onderzoeker Kevin Trenberth zich deze lachwekkende woorden ontvallen (okt. 2009) dat, “aangezien de modellen niet overeen komen met de waarnemingen, deze bijgevolg wel ontoereikend moeten zijn.”
Om je een breuk te lachen, maar hij meende het wel ernstig.
Waar we uitkomen als we, op basis van deze gegevens en computermodellen, voorspellingen trachten te doen kan u zien in deze grafiek. De ‘realiteit’ curve loopt jammer genoeg niet ver genoeg door, maar met wat ‘inlay’ uit de eerste grafiek in dit artikel, ziet u toch ook hoe ver dit uiteen loopt t.o.v. de IPCC voorspellingen.
Ook het adjectief ‘uitzonderlijk’, in de mantra ‘uitzonderlijke opwarming’, was naast de kwestie, en steunde op geen enkele wetenschappelijke grond. Dat zie je in onderstaande grafiek, gebaseerd op de gegevens van het Groenland project, de ijsboringen. Hierin is de tijdlijn verknipt, in stroken van elk 150 jaar. Welke periodes dat zijn, staat beschreven in de legenda (BC = v. Chr). Men toont hier telkens de relatieve stijging, vanaf het begin van elke periode, en je ziet dat we het in onze periode (blauwe lijn) nog niet eens zo slecht doen. Er zijn tal van periodes met vergelijkbare of zelfs sterkere stijging, zo uitzonderlijk is dit niet.
Bedenk trouwens dat deze veranderingen ook voorkwamen zónder menselijke invloed. Zo hebben vermoedelijk de zonneactiviteit en planetaire bewegingen een aanzienlijke invloed op het klimaat.
Sommige wetenschappers hebben die piste genomen (Bron).
Je hebt biologische processen, vulkaanuitbarstingen, veranderingen in ijskappen. Er is verdamping van enorme hoeveelheden water in de oceanen. Dit condenseert, bevriest in de atmosfeer. Cruciaal zijn de wolken en neerslag … Zoals ik al beschreef is bewolking trouwens de factor waar we nog het minst van afweten. (Bron) Maar ook golfstromen, zoals u kan lezen in dit artikel.
Maar die fenomenen, zoals wind en zonne-activiteit — totale zonnestraling en zonnevlekken — worden niet meegenomen in de modellen van het IPCC. Alle beschuldigende vingers wijzen naar koolstof-dioxide. Nochtans kan u in onderstaande grafieken wel zelf zien, dat correlatie temperatuur-zon (rechts) groter is dan de correlatie temperatuur-CO₂ (links). Wat trouwens niet betekent dat dit zon-temperatuur verband causaal moet zijn; wat ik daarmee bedoel vindt u hier.
Zelfs al kan je een aantal van de klimaatparameters inbouwen in een model, je kan ze er nooit allemaal in betrekken, voor zover ze trouwens allemaal al gekend zijn. Het IPCC lost dat op, door de onderwerpen die ze niet in hun modellen krijgen, gewoonweg te laten vallen, zoals Noorse klimaatrealisten in een open brief signaleren aan hun premier Erna Solberg. De volledige versie kan u hier lezen.
“Het IPCC houdt geen rekening met de invloed van cruciale thermodynamische en hydrologische processen, zoals convectie en wolkenvorming. Dergelijke processen kan het panel niet meten en vertalen in computertaal.”
Vandaar dat het ook niet verwonderlijk is dat hun voorspellingen niet stroken met de waarneembare werkelijkheid. Ze zijn zeker niet goed genoeg voor een goede beschrijving van het klimaat, maar in het verlengde daarvan zijn ze zeker ook niet goed genoeg om belangrijke politieke beslissingen op te baseren.
‘De aarde warmt op door gestegen CO₂, gevolg van fossiele verbranding. Dat ligt aan ons dus wij moeten het oplossen.’ Die onbewezen theorie blijft eindeloze doemverhalen opleveren, en leidt finaal tot een geldverslindend streven naar ‘hernieuwbare’ energie. Dat dit ook maar enig nuttig effect zal hebben, is absoluut niet bewezen, en wordt integendeel steeds meer betwist en weerlegd (zie meest recente artikels in deze reeks).
Je hoeft alleen maar al te kijken naar het temperatuurverloop in het verleden. (Bron) In deze grafiek ziet u de temperatuurschommeling (lichtblauw) en de CO2 concentratie (paars), en dat tot zo’n 570 miljoen jaar terug. Je ziet dat de aarde de laatste 250 miljoen jaar, op een paar perioden na, nog nooit zo koud is geweest als nu. Er zijn perioden geweest waarin het gehalte CO₂ in de atmosfeer, ruim 22 keer hoger was dan nu, en de temperatuur hetzelfde. En wat je óók ziet, is dat de curves van temperatuur en CO2 niet gelijk lopen, ja zelfs, rond 146 miljoen jaar terug, totaal tegengesteld verlopen aan elkaar. Hoe kan het dan dat de aarde zou opwarmen als de CO2 stijgt?
Ook de stijging aan koolstofdioxide in de atmosfeer is absoluut niet alarmerend (Bron). Door het verbranden van fossiele brandstoffen sinds de industriële revolutie (±1850), hebben we niets meer gedaan, dan CO₂ teruggeven aan de atmosfeer, waar het in de eerste plaats vandaan komt. We hebben vermeden dat we onder de grens zakten, waaronder de koolstofkringloop van levende planten in gevaar komt, en alle leven ophoudt te bestaan (zie onderstaande grafiek rechts). Dat beetje stijging in CO₂ heeft de planeet alleen maar goed gedaan, en dat zien we ook door NASA satellietgegevens waaruit blijkt dat de planeet, door de CO₂ stijging, alleen maar groener is geworden.
Wat de maatregelen tot hiertoe hebben opgeleverd kunnen we zien in onderstaande grafiek links. De grillige op- en neergaande lijn (rood) in deze grafiek is het temperatuurverloop sinds 1995 tot nu. De constant stijgende blauwe lijn is het CO₂ gehalte. Als u weet dat het tijdstip links in de curve ongeveer overeenkomt met het klimaatverdrag van Kyoto (1997), en rechts dat van Sharm el-Sheikh (2022), dan kan u moeilijk beweren dat de maatregelen, die hier gestemd zijn, al enig dalend effect hebben gehad op het koolstofdioxideniveau. Ook niet het in gebruik nemen van de geldverslindende ‘hernieuwbare’ bronnen trouwens , of de nieuwe types verbrandingsmotoren, die de uitstoot enorm hebben gereduceerd.
De rechter grafiek toont dan weer aan, hoe onzinnig het verhaal is, dat de temperatuur-stijging wordt veroorzaakt door CO₂. De CO₂ concentratie (in groen) volgt met enige vertraging op de temperatuur-variaties, en niet andersom. Dit betekent dat, àls er al een oorzakelijk verband is, temperatuur de oorzaak is en CO₂ het gevolg, of anders gezegd: veranderingen in de CO₂-concentratie kunnen nooit de oorzaak zijn, maar alleen het gevolg, van de temperatuursveranderingen. Dit haalt de volledige klimaatredenering, die aan de grondslag ligt van alle beleidsmaatregelen, besparingen en klimaatinterventies, in één haal onderuit.
En wat te zeggen over ons aandeel in het debacle?
In tegenstelling met wat het IPCC beweert is niet CO₂ (met 3,6%) maar waterdamp (met 95%) het dominante broeikasgas in de atmosfeer. Broeikasgassen zijn ook niet iets dat mensen hebben veroorzaakt (cfr. tabel rechts): de menselijke bijdrage tot die 3,6% aan CO₂, is een minieme 3,2%. De mens is m.a.w. slechts voor 0,12% verantwoordelijk, voor alle broeikasgassen die op aarde geproduceerd worden, iets meer dan een duizendste.
Tot slot blijkt CO₂ trouwens net een zeer grote rol te spelen, niet in het opwarmen, maar net in het áfkoelen van de aarde, en het op punt houden van de energiebalans, wat een louter positieve eigenschap is. (Bron).
Zowat alle redeneringen en modellen hangen dus met haken en ogen aaneen en zijn dringend aan revisie toe - voorzover je vasthoudt aan modellen, uiteraard. Het probleem is echter dat ze ondertussen al worden ge-/misbruikt om voorspellingen te doen. Als een kapotte plaat blijft men de litanie herhalen: ‘Weg met koolstofdioxide”
Waar deze policy ons ondertussen heeft gebracht kon je lezen in het artikel ‘Van gebakken lucht naar gebakken peren’ en daar kon je ook een voorbeeld zien van hoe media ons als makke schapen om te tuin leiden. Een beetje kritisch doorlezen, van wat voor onzin de’ klimaatexpert’ Bruyninckx ons tracht te verkopen, en je merkt alle ongerijmdheden opeen gestapeld in één interview. (Bron)
Maar hoe idioot dit ook is: voor de gewone man, zoals u en ik, hangt ons wat boven het hoofd. En waar we ondertussen beland zijn, daarover gaat het volgende artikel.