Wind is gratis, zon is gratis. Tja… De windpokken of een zonneslag misschien.
Maar daar houdt het ook op.
Windenergie kost je een rib uit je lijf.
Duur aan energie, CO2, zeldzame materialen, productie, transport, opzetten, locatie… Houdt u er nog iets aan over mijnheer Pelckmans?
Ja, voor wie vooraan staat, het perfecte verdienmodel en mits steun van de juridische achterban. Kan ik er dan niets positiefs over zeggen?
Als ik de artikels die hiervoor kwamen oververloop, in elk geval niet echt.
En dan voeg ik er die ‘echt’ nog aan toe, om niet té onvriendelijk over te komen.
Denkt u nog maar eens na over de effecten voor die arme dieren of de Keniaanse savannes.
In het volgende artikel overloop ik om te beginnen het rendement van windenergie en de weerslag ervan op de mens. Laat ons hopen dat het, als het dan écht zoveel kost, op zijn minst iets oplevert, en niet enkel een ‘boulevard of broken dreams’.
Maar maak u geen illusies.
Als u tot het eind leest, zal u pas begrijpen, dat zelfs iets dat uit idealisme wordt gelanceerd, best wel kan uitdraaien op een horrorverhaal.
- - -
Komt u soms wel eens buiten. Dat hoeft niet eens te zijn om te gaan windsurfen. Maar dan weet u allicht wel, dat er momenten zijn dat je van je sokken wordt geblazen, en andere dat er geen blaadje ritselt aan de bomen. Zo variabel is de wind. Ergo: zo onbetrouwbaar is windenergie. We hebben er geen enkele controle over.
Ja, we kunnen wel trucjes uithalen. De prijs voor de leukste inzending vond ik terug op de site van Omroep Zeeland. Dat artikel voelt voor mij ineens vertrouwd, want ik woonde in de buurt. Belgische kant dan wel. Zij leggen het uit als volgt:
Bij toenemende wind past men eerst de standen van de bladen aan, om het vermogen te regelen. Bij forse wind wordt de turbine automatisch uitgeschakeld. Blijkt dat zelfs de stormbestendige turbines, die enorm duur zijn, minder rendabel zijn bij stormweer. In de winter kunnen ze last hebben van sneeuw, ijs of bevroren mist. Dus ook dan ‘even niet’. Ja, ze stellen wel hun eisen …
Verder worden ze uitgeschakeld als er vleermuizen in de buurt zijn, of vogels, zoals de zeearend, lepelaar, kraanvogel en de grote zilverreiger. Alle begrip, en zo hoort het ook. Dat kon u al lezen in een eerder artikel (De wind van voren).
Maar wanneer betalen die molens zichzelf dan terug?
Volgens dezelfde bron, kost dit uitschakelen, meer dan een ton per jaar (= 100.000 euro)! Volgens de projectmanager staan de molens “vrijwel dagelijks tijdelijk stil omdat er een vogel langs vliegt”. Betaalt men daar dan een Vogelaar voor? Tel daarbij het allicht niet zo goedkoop systeem met 360° camera’s, speciale microfoons om de ultrasone geluiden op te vangen en noem maar op. Dus toch niet zo gratis, die wind.
Als het langdurig hard waait, raakt het net overbelast en moet je betalen om stroom op het net te mogen zetten (negatieve stroomprijs). Dat ligt volgens het artikel niet aan de windmolen, maar aan het feit dat andere systemen (kern en kolen) niet flexibel zijn. Je moet het maar kunnen verkopen. O ja, en ze zetten de molen ook soms uit omdat de bewegende slagschaduw, voor omwonenden, hinderlijk kan zijn, wanneer die over ramen of woningen gaat. In Frankrijk spreekt men van ‘bon voisinage’. Goed nabuurschap.
Moest u soms denken dat ik overdrijf, hier is de link naar het artikel van Omroep Zeeland.
Dus als ik dan lees dat windturbines, in de praktijk, slechts een kwart van hun vollast-vermogen leveren, dan verwondert me dat geen cent. En daar komt nog bij: als we black-outs willen vermijden (licht gaat uit), dan moeten we een volledig parallel back-up systeem draaiende houden, met andere woorden twee complete energiesystemen, een klassiek en een groen, naast elkaar en volledig in werking. Bij weinig of geen aanbod van wind en zon, produceert geen van die parken elektriciteit, en komt een groot deel van de gebruikers zonder energie te zitten. Dat kan natuurlijk niet en daarvoor dient die extra investering in energie-buffering. Maar die technologie is vooralsnog niet aanwezig dan wel onbetaalbaar.
Kunt u nog volgen? Mij wordt het teveel. Maar ik zal er later op terugkomen, in een artikel specifiek over energie.
Maar, op dit moment, vind ik het tot hiertoe te idioot voor woorden. Bovendien geef ik Prof. Berkhout gelijk als hij zegt: “Als we dit met zijn allen accepteren, dan kan ik met 100% zekerheid zeggen dat we ons stroomnet gaan opblazen en dat betekent dat we van black-out naar black-out zullen gaan. Het stroomnet heeft de volgende principiële eigenschap: wat er in komt, moet er ook uit. We kunnen geen grote hoeveelheden energie opslaan. En wat we willen doen is, dat we dat net gaan voeden met zonnepanelen en windturbines en daar hebben we geen enkele controle over. Als je gaat rommelen aan de energievoorziening, rommel je aan alles.” Slimme man, Prof. Berkhout.
Als je over dit soort onderwerpen een artikel schrijft moet je trouwens opletten, want je zou de ernst van het onderwerp uit het oog verliezen! Denkt u maar niet dat ik mij daar niet van bewust ben. Er zijn levens mee gemoeid van mens en dier en de gezondheid van de planeet staat op het spel. Dit verhaal laat me niet los. En ja, soms lijkt het de Kolder-brigade, en dat is het ook, maar dan met een forse zwarte rand. Kunnen we nu écht niet beter?
Waartoe dienen al die studiediensten en onderzoekscommissies. Als je alleen al kijkt naar duurzaamheid … Dat krijg je toch aan geen normaal-denkend mens verkocht? Want je mag op zijn minst toch hopen dat zo’n duur systeem een tijdje meegaat? Ik haal u uit uw dromen. Niet dus.
Je hoeft ze niet binnen te brengen, bij Luminus. De stukken vliegen er soms vanzelf vanaf, is het niet in kleine partikels, af en toe zelfs met halve torens ineens.
Volgt u even mee:
Om te beginnen zijn windmolens helemaal niét duurzaam. Hun gemiddelde levensduur is beperkt tot ongeveer 20 jaar — nog minder dan de 25 jaar van zonnepanelen — en 30 jaar op het land. Ter vergelijking: de levensduur van een kerncentrale is meestal 40 jaar, verlengbaar tot 60. Maar dat is om ideologische redenen taboe, dus daar praten we niet meer over ... of moet ik zeggen praatten, tot voor kort.
Doordat er zoveel windmolens moeten geplaatst worden, waarbij enorm veel — voor het grootste deel niet recycleerbaar — materiaal nodig is, zal binnen 20 à 30 jaar een enorme afvalberg ontstaan. Alleen het staal is relatief goed te hergebruiken. Met andere woorden: voor 2050 is het grootste deel van de nu bestaande windmolenparken alweer herleid tot niet herbruikbaar afval. In dit geval het modewoord ‘hernieuwbaar’ gebruiken, is dus ronduit misleidend, en een valse leugen. “Hernieuwbaarheid is een propaganda-slogan die geen enkele fysieke waarheid bevat,” bevestigt energieconsultant Jürgen Eibl, die terugkijkt op 30 jaar beroepservaring.
Welke manipulatie daar achter zit kan u lezen in dit artikel op Climategate.
Daar komt u haarfijn te weten hoe deze newspeak in overeenstemming was met de zakelijke belangen. Windenergie benoemen als ‘schoon en groen’ stond garant voor hoge winsten voor investeerders, en dit kwam dan weer goed uit voor de politici. En zo is de cirkel rond.
Een aandachtige lezer zou kunnen opmerken dat ook de gewapende betonvoet kan gerecycleerd worden, nadat die is omgezet in kleine brokjes betonpuin (zgn. betongranulaat). En dat klopt. Je kan dit granulaat dan inderdaad gebruiken voor bijvoorbeeld (weg)fundatie of toeslag-materiaal in nieuw beton. Maar hiervoor moet men enorme betonbrekers inzetten, die enorm veel energie verbruiken. Hoe efficiënt vindt u het, om dit in te passen in een, van opzet, energiebesparend systeem? Trouwens ook een beetje lastig op de bodem van de Noordzee. Hier zitten we trouwens nog met een ander probleem.
De kortere levensverwachting op zee hangt uiteraard samen met de zoutwater-omgeving. Men moet niet afkomen dat men dat niet wist, want het staat met zoveel woorden al in een artikel van Elsevier magazine van april 2015 : ‘De windmolens op zee kunnen niet tegen zout’. Verzin ik niet. Hier de link: EW magazine.
Hun redacteur economie Michiel Dijkstra is op verkenning gegaan naar windmolens in IJmuiden, die zichtbaar scheef bleken te staan. In Pisa zijn ze dat gewoon, en dat trekt toeristen — ideetje! — maar de turbines staan op heipalen die in de zeebodem zijn geslagen en de cementlijm die is gebruikt kan niet tegen zout. En golven. En de harde wind. Ze hadden ze dan toch beter in de Blaarmeersen in Gent gezet. Maar daar heb je dan weer andere problemen.
Volgens de eigenaar van het windpark is er niets aan de hand ‘De molens zakken naar beneden, niet uit het lood. Het probleem is dat, door de loslatende cementlijm, ijzer op ijzer kan gaan rusten.’ Dat gaat schuren en dan kunnen ze snel slijten. Evengoed 47 miljoen kosten.
Als u dacht dat er alleen op zee problemen zijn. Mis. Ook op het land is het aan te raden ze geen 30 jaar te laten draaien. Als u een idee wil hebben over het aantal accidenten, op de korte tijd dat deze technologie nog maar in gebruik is, neemt u dan a.u.b. een kijkje op deze site. U zal versteld staan!
Een kleine greep uit bladzijden accidenten:
Een overzichtelijke site, waar u ook dit soort informatie vindt, is https://www.windaction.org/ . Hier vindt u verslagen van allerhande, soms dodelijk ongevallen waaronder afgeknakte turbines, branden, wegvliegende turbine-bladen … In één windmolenpark in Pennsylvania bijvoorbeeld, braken in mei 2007 zeven turbine-bladen af. In één maand tijd! Stukken daarvan werden toen 160 meter ver weggeslingerd. Als je weet dat een groot turbine-blad tot 14 ton kan wegen...
Gemiddeld is er elk jaar één turbine-brand per 2000 windmolens. Fakkeltocht op zee. Net zoals bij elektrische wagens is blussen onmogelijk en moet de windmolen nadien gesloopt worden. Soms moeten brandweerkorpsen werkloos toekijken omdat ze de brandhaard niet kunnen bereiken. In sommige gevallen worden vanuit de turbines vonken en brandende onderdelen weggeblazen, wat grote bos- of akkerbranden veroorzaakt. Lijkt me gevaarlijk op de purperen hei.
Maar het wordt nog gevaarlijker.
Om tegen 2050 het “net zero” doel te bereiken moeten de “Green Energy” hoogspanningsnetten explosief uitbreiden. Die netten werken onder zeer hoge spanning. Om de omvang van de schakel- en transmissiestations (en windmolens) onder controle te houden blijkt, als elektrisch isolerend medium, zwavelhexafluoride (SF6) te worden gebruikt, het ergste broeikasgas op aarde! 23.500 keer sterker dan CO2 / atmosferische levensduur van 3200 jaar! De BBC schrijft, dat reeds in 2017, de lekken van dit broeikasgas, het equivalent was van 1,3 miljoen auto’s op de weg.
Denk nu niet: dat zal men wel in toom houden, want hier is de grafiek:
Even weg van de scheikunde, terug naar de turbine. Stel dat je wiek niet is weg-gekatapulteerd… Grapje.
Recyclage van die wiek blijkt zeer duur en zelfs onmogelijk. Je kan de polymeren en epoxy, die samen met het balsahout en de koolstofvezels het materiaal vormen waaruit de wiek bestaat, moeilijk of niet scheiden. Dus binnen een paar jaar staan we voor een periode waarin miljoenen wieken zullen worden gedumpt.
Wie neemt hier de verantwoordelijkheid voor op zich, of gaan we ons er ook voor dit vanaf maken door het naar het buitenland te verschepen en daar te laten onderspitten?
Als je weet dat het wel kán, maar dat dat zeer complex is, en aanzienlijk duurder dan nieuw gewonnen delfstoffen, dan weet u al waar het op uitdraait. Het storten, ingraven of verbranden van molenwieken is bij ons verboden, en het is nogal groot voor sluikstorting. Dus wordt export naar andere delen van de wereld een verleidelijke optie. Naar landen die het niet zo nauw nemen met de gevolgen voor de natuur, geleid door regimes die er geen probleem mee hebben dat cadmium en andere zware metalen weglekken in het grondwater of toxische stoffen, door verbranding, in de atmosfeer terecht komen. Misschien kan Al Gore dit eens in beeld brengen. De waarheid is inderdaad inconveniënt.
Maar het kan nog erger! Nu we beland zijn bij de toxiciteit, wil ik daar nog even op doorgaan, met wat volgens mij het meest hallucinante gevaar is wat windmolens en volksgezondheid betreft.
- - -
Kent u het verhaal van PFOS in Zwijndrecht?
Ik ben afkomstig van de kanaalzone Gent-Terneuzen, en daar kenden ze PFAS, Asbesta (asbest-fabriek tegen Gent) en natuurlijk hadden we daar aan fijn stof ook niet tekort. Je had zware industrie in de buurt, waaronder Sidmar, nu Arcelor Mittal.
Nu zou je denken: na alle schandaal-dossiers die er al zijn geweest hebben we toch iets bijgeleerd. Maar nee hoor, het volgende dient zich aan, en wel door de wieken van de windturbines. Er is al sprake van het asbest-schandaal van de 21e eeuw. Hoe zit dat?
Het meest voorkomende technische probleem van wieken blijkt de slijtage te zijn. Dat is logisch. Iets wat je gebruikt, verslijt nu eenmaal. De vleugels worden ruw, als gevolg van erosie, door regen en wind, sneeuw en hagel, … Hierdoor neemt de lucht-weerstand toe en zakt het rendement met een kwart. Maar er is nog meer aan de hand.
Elke wiek verliest jaarlijks ongeveer 60 kg aan gewicht. 60 kg fijn stof, dat zomaar in de lucht wordt geslingerd. Dus per turbine — en er zijn er ondertussen al massaal veel — 180 kg per jaar! En waaruit bestaat dat stof? Uit glas- en koolstofvezels en epoxyharsen.
Die laatste worden gefabriceerd door twee componenten met elkaar te laten polymeriseren (= samenvoegen van kleine moleculen tot een lange keten of polymeer), waaronder Bisfenol A (BPA).
En nu komt het: Bisfenol A is een zeer giftige, synthetische, organische verbinding, die, indien ze als fijnstof wordt opgenomen, zeer sterk hormoonverstorende eigenschappen heeft. Deze stof heeft effecten op de voortplanting, de stofwisseling, het immuunsysteem en de ontwikkeling van kinderen.
Al in 2012 waarschuwde de WHO voor de mogelijk kankerverwekkende eigenschappen. Ze schrijven daarover: “Recent zijn er aanwijzingen gevonden dat “BPA al bij lage blootstelling mogelijk een schadelijk effect kan hebben op het immuunsysteem van ongeboren en jonge kinderen. Daardoor hebben kinderen meer kans om voedselintoleranties te ontwikkelen en kunnen ze gevoeliger worden voor infectieziekten.” Oeps.
Naast ernstige genetische schade — over meerdere generaties — riskeren we tevens onherstelbare schade toe te brengen aan het hele milieu, zowel op het land als op zee. Via verontreiniging van grondwater en waterlopen en vergiftiging van het zeeleven, waarbij jongere organismen veel meer blijken te worden aangetast, dan de oudere leden van hun soort. Dus het verhaal wordt al alarmerend. Heeft u daar trouwens al iets van gehoord? Ik zeg zo maar iets: in de media, onze objectief informerende openbare omroep, Pano …
De zeer kleine fragmenten komen niet van de intacte wiek, maar, zoals ik al schreef, door erosie. Tien gram zuiver, niet gepolymeriseerd bisfenol A, per jaar, per windturbine. Als één gram bisfenol A in het water van een stuwdam terechtkomt, wordt 10 miljoen liter water onbruikbaar. Volgens de cijfers die ik vond, bedraagt de jaarlijkse wereldwijde productie van bisfenol A, ongeveer 2 miljard kilogram. Dit neemt uiteraard, gezien de huidige windturbine-rage, zienderogen toe. Oostende Fort Napoleon weet je nog?
Dit alles is publieke informatie, gekend door zowel de windindustrie, als de beleidsmensen. Het artikel, verschenen in de Australische spectator, spreekt dan ook terecht van “Poisoning people to save the planet”. Mensen vergiftigen om de planeet te redden.
Bron: Spectator.
Ook op de site van het Nederlands Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu vond ik deze informatie (2014): "Bisfenol A heeft mogelijk effecten op bv. de voortplanting en ontwikkeling, de stofwisseling en het immuunsysteem. Deze effecten zouden al kunnen optreden als je hele kleine hoeveelheden BPA binnen krijgt.”
Maar ik vond het wel verbazingwekkend dat ook hier de waarheid geweld werd aangedaan door gerichte censuur. In hun info over gebruik, vind ik: “BPA wordt gebruikt in verschillende soorten plastics, voornamelijk polycarbonaat (PC), plastic en epoxy producten. Deze plastics worden toegepast in bijvoorbeeld bouwmaterialen, elektronica, PC plastic flessen, verpakkingsmateriaal, implantaten, connectoren voor infuussets en speelgoed. Daarnaast wordt BPA gebruikt als basis voor onder meer epoxyverven en lijmen, in inkt en bijvoorbeeld in kassabonnen.” MAAR NERGENS IETS OVER WINDMOLENS!!!
Ook een diepgaand artikel met interessante links is dit: Stop these things.
- - -
In de uitspraak van het 3M dossier in Zwijndrecht, gaf het argument ‘overmatige burenhinder’ de doorslag. Om daarvan te kunnen spreken moet er, naast ‘nabuurschap’, ook sprake zijn van "een bovenmatige hinder die toerekenbaar is aan de buur." Eenvoudig gezegd: de hinder moet buitenproportioneel zijn, dus niet wat je van een normale buur mag verwachten. Dit lijkt me ook het geval, als je een windturbine in je buurt hebt draaien. Men heeft het hierbij over lichamelijke schade, waardevermindering van vastgoed en lucht-, bodem- en waterverontreiniging (Bisfenol A waait behoorlijk ver uit). Na het lezen van wat volgt, lijkt het me sterk, als u het nog verder durft opnemen voor windmolens.
Een substantieel deel van de omwonenden van windturbines rapporteert wereldwijd identieke klachten: chronische slaapproblemen, hoofdpijn, effecten op het binnenoor, duizeligheid, tinnitus, vertigo, visusklachten, luchtwegproblemen, tachycardie (snelle hartslag), prikkelbaarheid, concentratie- en geheugenproblemen, desoriëntatie, en angstgevoelens samengaand met de sensatie van inwendige pulsaties of trillingen zowel slapend als in wakkere toestand. Men spreekt trouwens al van het ‘Wind Turbine Syndroom'. Het lijkt wel een bijsluiter voor geneesmiddelen. Alleen word je er niet eens beter van. Als mogelijke oorzaken wordt gedacht aan het — deels hoorbare — geluid van turbines, de vibraties die voelbaar zijn, de slagschaduw op woningen, de (knipperende) lichten op de turbines en de visuele impact.
Wat de kinderen betreft waarschuwt men voor effecten van slaapstoornissen op hun hersenontwikkeling. Verlies van geheugenfunctie, stagnerende cognitieve vermogens, toename van gedragsproblemen en verminderd welbevinden. Tenslotte is verstoorde slaap bij kinderen geassocieerd met overgewicht en metabole ontregeling.
Geluidsoverlast veroorzaakt door windturbines wordt ongeveer even hinderlijk ervaren als geluidsoverlast door vliegverkeer en driemaal hinderlijker dan weg- en railverkeer bij een vergelijkbaar geluidsniveau. Verder worden ook misselijkheid, braken en darmkrampen gerapporteerd. Meer daarover kan u lezen in dit artikel, maar na het lijstje hierboven denk ik dat dat niet meer hoeft, en u er genoeg van heeft/weet.
En moest u denken, ik woon toch lekker landschappelijk, dat vertaalt zich allicht wel in de blijvende waarde van mijn huis, met of zonder toren ernaast. Alweer mis: de waarde van uw woning kan even vlug dalen, als de exploitanten er aan verdienen. Zo werkt het nu eenmaal.
- - -
Terwijl beleidsmensen hun lobbynetwerk verder uitbouwen, en doen alsof er niets aan de hand is, zakt bij de exploitanten van windmolenparken het enthousiasme trouwens ver onder nul. Dat is trouwens niet het enige dat zakt, ook de beurs-aandelen krijgen geregeld flinke klappen. De Deense en Duitse fabrikanten van windmolens kampen met zware financiële problemen. De investeringen zijn waanzinnig hoog, het verwachte rendement wordt nergens gehaald en ze kunnen enkel overleven dankzij subsidies en fiscale voordelen.
Uit een onderzoek van de University of Edinburgh blijkt dat turbines niet de beloofde 25 tot 30 jaar meegaan, maar al na een jaar of 15 moeten worden vervangen, omdat er daarna meer geld in gaat, dan eruit komt. Door slijtage daalt namelijk de load factor - het deel van de tijd dat een windmolen stroom levert - heel snel. Engelse windmolens leverden gedurende het eerste jaar 24 procent van de tijd stroom, maar na tien jaar was dat nog maar 15 procent. Deense offshore-parken zakten zelfs van 39 naar 15 procent.
Want dat is de bittere realiteit: windmolens draaien niet op wind, maar op subsidies. Die waanzinnig oplopende kosten worden doorgerekend aan mensen die daar helemaal niet om hebben gevraagd en die daar ook niets aan verdienen. We zijn bedrogen en generaties na ons zullen er vele malen voor betalen. Voor de exploitanten komt het doembeeld dichterbij van vervanging van materiaal en door de enorme zeldzaamheid van de aardmetalen is de concurrentie om die aan te kopen bikkelhard. De prijzen swingen de pan uit. China lacht in zijn vuistje. Als de bron droog komt te staan, zoeken de investeerders de uitgang.
Ze willen het liefst, zo vlug mogelijk, het zinkende schip verlaten. De familie Colruyt, die zowat de helft van alle windmolens op de Noordzee bezat, verkocht, in maart 2023, (een deel van ?) zijn windmolenparken, voor 1,55 miljard euro aan een Japanse groep. Omwille van het financieel risico. De vraagprijs was, naar ik las, 2 miljard. Een teken aan de wand? Eens de domino’s beginnen te vallen, kan het vlug gaan.
Ik las laatst, dat de bouw van het eerste windmolenpark van de Prinses Elisabeth-zone uitgesteld werd. Dan begrijp ik al helemaal niets meer van de Oostende-deal. Je kan je als overheid niet blijven verstoppen achter foute rekenmodellen over windturbine-prestaties. Let op mijn woorden: de participatie van particulieren is niet veraf. Die kunnen dan weer de put vullen (* zie postscriptum). Maar eens moet het uitkomen, en voor het eerst in de geschiedenis geeft ook een regeringsinstantie, Ierland, dat toe.
Met wind- en zonne-energie neemt ook de instabiliteit van de energie-infrastructuur sterk toe. Dat was te verwachten. Daar moest je zelfs niet voor naar school gaan.
Maar ook op de straat spat de groene zeepbel uiteen. Het Ventilus-dossier heeft de ogen van de mensen geopend. En dan weten ze nog niets af van het giftige Bisfenol en het broeikasgas SF6.
Waar zijn we ondertussen beland, dat zelfs mijn bijna honderdjarige moeder, om de winter door te komen een extra trui moest aantrekken om het leefbaar te houden. Vroeger kon ze nog naast de kachel zitten, gestookt met hout, waar mijn vader zelf in voorzag. Alles wat was opgebouwd aan comfort, is vervangen door elektronica. We zijn er duidelijk op vooruit gegaan. Nee, ik wil niet terug naar ‘the good old days’, want zo goed waren die ook niet, maar het voelde toch prettiger aan dan nu. Zelfs in de klas, vroeger met kachelbuis en kolen. Nu zitten de kinderen met een dikke pull aan. We noemen dat dan met een gezellig woord ‘dikke-truiendag’. Alles over-geïsoleerd, zodat nu zelfs de ramen open moeten, voor wat frisse lucht, of om toch nog wat te kunnen ventileren, voor welke reden dan ook. Waar zijn we beland? Kan iemand deze waanzin (nog) stoppen?
Het wordt tijd om de verantwoordelijke politiekers, de windmakers, — Eurocommissaris Frans Timmermans en Tinne Van der Straeten op kop — én de groene bureaucraten en ngo’s, voor een eerlijk (!) gerecht te dagen, omdat ze het toestonden en bewerkstelligden, dat de bestaande (milieu)wetgeving werd genegeerd of lichtzinnig aangepast. Kunnen zij nog in de spiegel kijken of hebben ze ook daar hun eigenbeeld geruild voor veel wind en weinig regen. Het wordt tijd dat exploitanten worden verplicht de terreinen terug in hun oorspronkelijke staat te herstellen, en verplicht worden de ondertussen met bisfenol A vervuilde grond te saneren. Er is werk aan de winkel.
Wordt het niet stilaan tijd dat we stoppen met voor alles een carte blanche te geven aan het beleid? De vrijbrieven raken stilaan op in dit, en al die andere waanzinnige dossiers. Inbreuken op de milieuzorgplicht worden normaal gezien strafrechtelijk vervolgd, en dat is met de activistische rechters waarschijnlijk wel te hoog gegrepen. Maar misschien is het een goed idee om, na de "David versus Goliath” uitspraak van de vrederechter tegen chemiereus 3M (16 mei 2023), ook de kaart “burenhinder” te trekken, en dan lukt het misschien wél. Ook Bisfenol A zal uitmonden in een buitenproportionele schade voor de gezondheid van iedereen. Ik mag hopen dat iedereen zich dit ondertussen toch realiseert.
Op het eind van dit artikel besef ik best: ‘wat een deprimerend verhaal’. De fascinerende vraag is nu natuurlijk wel: wat nu? Een systeem dat niets opbrengt voor de natuur of het klimaat, nefast is voor het milieu en de leefomgeving, ziekmakend, dodelijk zelfs, met geopolitieke implicaties, niet renderend en alleen maar onbetaalbaar… Ondertussen is dit waanzinnig verhaal al zo ver opgeschoven, windmolens, zonnepanelen, elektrische wagens, we kijken er al niet meer van op.
En toch zag ik in februari ’23 een lichtpuntje, toen Greta Thunberg — nog wel — het opnam voor de plaatselijke bevolking van Lapland. Ze ging aan de kant staan van het Sami-volk, dat, door een soort ‘kolonialisme’, zoals zij het noemde, dreigde in verdrukking te komen, door de bouw van 151 turbines in twee Noorse windmolenparken. Greta zegt daarover: “Een klimaattransitie die mensenrechten schendt, is die naam niet waardig.”
Komt er dan toch, uiteindelijk, wat tegenwind?
Post scriptum :
Dit stukje was volledig af, toen ik in de krant de volgende passage tegenkwam in een artikel van Lode Goukens in Doorbraak (8 mei 2023): “De bedoeling is dat industriële klanten en burgercoöperaties participeren in die parken. Zo leggen ze na decennia van subsidies via de stroomfacturen van de burgers ook het ondernemersrisico bij die burgers. Die mogen dan als aandeelhouders in ruil voor langetermijncontracten voor stroomleveringen het kapitaal leveren voor onderhoud en herstellingen.” Ik krijg nog vlugger gelijk dan ik dacht.
En een tweede bericht (14 mei 2023) was dit: “Tinne Van der Straeten keurt verdubbeling nettarieven goed. … Elia - een beursgenoteerd bedrijf waarvan de meerderheid in handen is van de gemeentelijke holdings en Fernand Huts - mag de miljardeninvesteringen, nodig om de energietransitie in goede banen te leiden (lees: windenergie op zee), doorrekenen aan de eindverbruikers. De minister legt de bezwaren door de bedrijfswereld, consumentenorganisaties en zelfs de federale regulator CREG gewoon naast zich neer. Zei u iets over misbruik van vrijbrieven aan het beleid? Moeten we nog verder gaan in dit ecototalitarisme? Ze plassen niet alleen tegen de wind in. Ze nemen ons gewoon als pispaal.