Wat zijn de ‘tijden’ veranderd, nietwaar? Had iemand enkele jaren geleden kunnen vermoeden dat een
artikel of een boekentip die in een mailbox belandde (van een bibliotheek of boekhandel) venijnige of
boze reacties zou uitlokken? Of dat men zo’n e-mail zou afdrukken en in brand steken? Nee,
hoogstwaarschijnlijk niet. Als men ‘in andere tijden’ er alsnog voor koos om niets met het bericht te
doen werd er geen drama van gemaakt. Er volgde gewoonweg één druk op een toets: delete en
verdwenen was de e-mail. Bovendien vergt deze korte handeling beduidend minder werk dan een
gefrustreerde reactie neer te schrijven (nota bene vaak als medewerker van een boekenhuis – kan het
nog gekker?) dat je dit soort info niet meer wenst te ontvangen (waarvan je diep van binnen goed
genoeg weet dat het niet afkomstig is van een of ander obscuur bedrijf dat via allerlei propaganda je
zuurverdiende centjes probeert te ontfutselen).
Tegenwoordig vinden velen het blijkbaar wel de moeite om hier ‘werk’ van te maken. Dat is toch
hetgeen ik verneem van wakkere vrienden verspreid over het land, die informatie over mijn recent
gepubliceerde boeken doorsturen of een van mijn artikelen delen. Simpelweg omdat ze het
gemeenschappelijk belang ervan inzien. De enggeestige reactie is dan maar al te vaak: “Gelieve mij dit
soort berichten niet meer te sturen!” Oké. Delete. Van de kant van mijn wakkere vrienden dan.
Zouden die gebeten reageerders dat ook doen als ze het zoveelste reclamedrukwerk over het
allernieuwste wasmiddel (deze keer wast het echt wit! Echt waar!) in hun brievenbus gestopt krijgen?
Of als ze nog maar eens een leugenbericht over de door-de-mens-veroorzaakte-klimaatverandering in
hun mailbox ontvangen? Of als... (vul zelf maar in). Nee! Wat is dan de reden dat ze wel in een kramp
schieten bij het zien van een boek dat geen spaander heel laat van het voorgeschreven narratief? Of
schieten ze al uit hun sloffen bij het lezen van de eerste alinea van een artikel dat de andere zijde van
de overheidsmedaille op een pijnlijke wijze aan het licht brengt? Het antwoord is omdat die boeken en
artikelen hun geprogrammeerde geloof onderuit halen dat de ‘autoriteiten’ het beste met ons voor
hebben. Omdat die berichten hen confronteren met hun gemaakte keuzes van de laatste drieënhalf jaar.
De informatie in die mails werkt dus, in tegenstelling tot alle andere nieuwtjes die dagelijks in elke
mailbox belanden, als een spiegel. Een erg pijnlijke spiegel.
Diep in hun nog steeds gesloten harten weten deze mensen, ondanks alle krampachtige en vergeefse
pogingen om dit pijnlijke gevoel te verdrukken, dat ze zich ondanks hun gezichtsmaskers op een nooit
eerder geziene wijze bij de neus hebben laten nemen door een uiterst misdadige overheid. Dan resteren
er in deze ‘eindtijd’ maar twee mogelijkheden: dit eindelijk voor jezelf kunnen toegeven en het pad
van (innerlijke) waarheid gaan bewandelen of keihard blijven volharden in de leugens. Als je voor de
eerste optie gaat, wees gerust: je zult je alsnog innerlijk bevrijden (want verlossing zal niet van
buitenaf komen!). Bovendien zal, zelfs nadat je meegedaan hebt aan het framen van je wakkere
medemens, hij of zij je alsnog met een open hart ontvangen. De ontwaakte medemens is niet
rancuneus. Dat past niet meer in ‘De Nieuwe Wereld’ die op ons wacht. Je zult ook nog eens voor het
eerst in je leven ervaren wat oprechte en ware connecties zijn met andere zielen. Blijf je toch kiezen
voor de andere weg? Ja, je vrije wil staat dit toe. Maar besef wel dat er op dat pad geen verlossing
voor je is en dat je op die weg danige stokken steekt in de overgangswielen naar die ‘Nieuwe Wereld’
waardoor er onnodig extra pijnen, leed en chaos zullen zijn. Mij lijkt dit alvast iets wat ik niet graag op
mijn geweten zou willen hebben.
Wat ga jij, mocht je nog niet de durf gehad hebben om je Ware Licht te laten schijnen, doen als je dit
stukje tekst ontvangt van iemand die om je geeft? Zelfreflectie overwegen? Voor de spiegel gaan staan
en kijken hoe je de afgelopen drieënhalf jaar hebt doorgebracht? Veel tijd rest er immers niet meer.
Of ga je toch je frustraties afreageren op de afzender: Gelieve mij dit soort berichten niet meer te
sturen!
