Heeft u er enig idee van hoeveel natuurruimte we moeten opgeven voor windmolens? En daarmee bedoel ik zowel ruimte als natuur.
Wist u dat er, bij fabricage en bouw van een windturbine, meer CO2 vrijkomt, dan er gedurende zijn totale levensduur wordt bespaard? En dat er in datzelfde tijdsbestek voor het fabriceren, opzetten en onderhoud meer energie wordt verbruikt dan het oplevert? Vindt u dat niet eigenaardig ? Je vraagt je af: “Wat is dan de winst, en het rendement?”. Dan hebben we het nog niet gehad over het gigantische prijskaartje, de uitputting van natuurlijke bronnen, de milieu-effecten, de gevaren voor onze gezondheid, de gigantische afvalberg om de 20 à 30 jaar en noem maar op.
Nochtans, als we de peilingen mogen geloven, zijn zon en wind, de meest geliefde energiebronnen. Want die zijn ‘gratis’. Misschien denken we daar, sinds de energiecrisis, wel enigszins anders over. Wie weet zit kernenergie, op dit moment, vooraan in de sprint. Wat de periode die achter ons ligt, en waar we nu trouwens nóg middenin zitten, leert is : even anders denken over energie, de levering en het gebruik ervan.
Volgens de cijfers, van de ‘Statistical Review of World Energy’, zorgen zon en wind samen, en wereldwijd, voor een schamele 1% van alle energie. Ik dacht dat het ondertussen meer was. Maar ik veronderstel dat zo’n bureau zijn werk doet: meten.
In dit eerste artikel over windturbines ga ik in op de productie, montage en de impact ervan op de openbare ruimte en op de natuur. De meer diepgaande milieu-effecten, risico’s en recyclage van windmolens komen later aan bod, evenals de onderlinge vergelijking tussen de verschillende energie-bronnen, wat rendement betreft, en de energie-opslag.
- - - - -
Dat er voor windturbines gigantisch veel materialen nodig zijn, is genoegzaam gekend. Veel hangt natuurlijk af van hoe groot die windmolen is, en zijn vermogen. Ik heb proberen uitzoeken hoeveel ton er in gaat, maar de cijfers lopen zo ver uiteen, dat ik er me niet aan waag. Maar neem het van me aan: er gaat énorm veel materiaal in. Én energie!
De levenscyclus van elk energiesysteem bestaat uit drie fasen:
- de constructie: benodigde materialen en opstelling
- de productieve fase: het energiesysteem levert energie
- de afbraak en eventuele recyclage
Als ik de energiebalans wil opmaken van een systeem, dan kan ik er niet onderuit: in elke fase is er verbruik aan energie en materiaal en het is alleen in de tweede fase, de productiefase, dat het systeem meer energie oplevert, dan het verbruikt. Maar als ik de balans volledig wil maken, dan moet ik ook alle energie, die nodig is in fase één en drie, opnemen in mijn lijstje. Inclusief alle energie, nodig om de fabrieken te maken, die dit moeten aanleveren. En zo moet ik eigenlijk heel ver terug gaan in de fabricage ervan. Als ik eerlijk ben tot aan het begin van de productieketen.
Het is immers maar al te gemakkelijk wind en zon te benoemen als goed voor de planeet, als je voor het opzetten ervan én de afbraak van het afval, al massaal veel energie (en materiaal) verbruikt, maar dit niet meerekent.
De netto-opbrengst van een turbine hangt uiteraard af van wat die oplevert aan energie, het rendement, en dat is, laten we hopen, hoger dan de investering.
En als je, tot slot, de correcte prijs wilt berekenen van die ‘groene energie’, dan trek je daar niet vooraf de subsidies van af, want dat is al te doorzichtig.
En dan doen alsof je neus bloedt, als je aan de andere kant, van de vergelijking, de benzine- en gasprijzen kunstmatig verhoogt. “Zie je wel: wind is goedkoper!”
- - - - -
Laat ons van start gaan, met wat we allemaal nodig hebben, om dit op te zetten. En ik bedoel hiermee: aan materiaal… niet aan parasiterende energie-lobby en charlatans.
Volgens het Amerikaanse ministerie van Energie, is voor de opwekking van deze vormen van energie, vijf keer meer beton en staal nodig dan voor de opwekking van steenkool, gas en kernenergie. Zon en wind zijn, wat dit betreft, doorgaans in hetzelfde bedje ziek.
Tel daarbij: fosfor, borium, titaandioxide … en de schaarse natuurlijke grondstoffen. Ik heb dit in een artikel over elektrische wagens beschreven in een andere blog. Als het u interesseert, dit is de link : Artikel: ‘Niets is wat het lijkt.’.
Dat er veel energie verloren gaat bij het delven, vervoeren en bewerken van al dat materiaal, kunnen we meten en berekenen. En dat de panelen en turbines na 25 jaar aan vervanging toe zijn, dat weten we ook, en dat maakt het héél vervelend.
Windmolens zijn opgebouwd uit vooral beton (voor de fundering) en staal (toren).
Voor de bladen maakt men gebruik van kunstvezels (glasvezel, carbon) in combinatie met composieten.
Als je beton zegt, zeg je cement. En het klimaat-onvriendelijke is nu net, dat de productie daarvan, al goed is voor 5% van de door mensen gecreëerde CO2-uitstoot.
Dat is al een eerste smet op het ‘groene label’ van windenergie.
Omdat het goedkoper is, worden de stalen torens in China gemaakt, in met kolen gestookte staalfabrieken. U heeft er geen idee van hoe vervuilend die industrie is.
Het Ruhrgebied, jaren ’60, in het kwadraat, zeg maar. Ik ben er toen geweest, ik weet waarover ik spreek. Tweede smet op het ‘groene label’.
Nu, dit besmetten van groene labels, dat blijf ik natuurlijk niet doen. Houdt u het zelf maar bij… Maar vindt u dit niet erg cynisch? Ik kijk even naar de industrieën in Europa. Waar nog, zeker in vergelijking met China, op zijn minst nog enige controle is op CO2 uitstoot. Tenminste, zo wil men ons toch doen geloven, want dat systeem van ‘ik koop elders CO2…’. Uit de metingen blijkt dat de grootste CO2-uitstoter van Europa, ArcelorMittal is, staalproductie. En de nummer twee en drie zijn de cementreuzen Heidelberg en Lafarge Holcim. Windenergie, propere energie zei u?
De wieken worden gemaakt van lagen en lagen Bisphenol-A-Plastic, omheen een kern van koolstofvezel en balsahout uit het Amazonegebied, met daarover een laag epoxyverf. Het moet er toch op zijn minst netjes uitzien, het liefst nog met een leuke print. Dit is een extreem lichte, maar uiterst sterke houtsoort, die men samenperst met koolstofvezel en polyester.
Maar wacht eens even. Als je spreekt over de regenwouden van het Amazonegebied, dan heb je het per definitie toch over milieubescherming? Of heb ik het mis? Balsahout is voor 90 à 95% afkomstig uit Ecuador. Door de sterk gestegen vraag kunnen de plantages niet langer voldoen aan de vraag. Hierdoor stijgt uiteraard de prijs, die op twee jaar tijd zowat verdrievoudigd is. De boom is dan wel in 5-7 jaar kaprijp, dus dat valt nog mee. Maar om aan de vraag tegemoet te komen, én uiteraard woekerwinsten te maken, gaat dit net iets te traag. Vandaar dat men overgaat tot steeds meer wildkap, in beschermde natuurreservaten en op de rivieroevers, wat dan weer het risico op overstromingen doet toenemen. Wateroverlast door klimaatverandering? In zekere zin wel. Maar eigen duiding ‘waarom’ zou, denk ik, wel nuttig kunnen zijn.
Op het VRT-nieuws van 19 april was te horen: “Koffie, rundvlees, palmolie, soja en rubber mogen binnenkort niet meer verkocht worden in de EU als ze geteeld zijn op plekken waar vroeger bomen stonden. Ook chocolade met cacao van ontboste regio’s staat op de lijst. Europa wil met het verbod actie ondernemen tegen de ontbossing van bijvoorbeeld het Amazonewoud. Daar worden nog elke dag grote stukken weggekapt om plaats te maken voor de teelt van producten die ook naar Europa uitgevoerd worden. Maar wie producten in Europa binnenbrengt zal nu moeten aantonen dat ze niet komen van plekken die na 2021 ontbost zijn.” Maakt men voor windmolenwieken dan een uitzondering?
De generatoren van windturbines, bevatten enorm veel zeldzame aardmetalen - neodymium, praseodymium en dysprosium - aangekocht in de snelgroeiende, Chinese productieketens. Vooral Baotou, in Midden-Mongolië, is China’s grootste productiebasis.
Dat dit een ernstig geopolitiek probleem vormt, heb ik reeds besproken in mijn artikel over de elektrische wagens. Maar daarnaast is het ook een sterk vervuilende industrie, en het delven ervan is schadelijker voor het milieu, dan dat van fossiele brandstoffen, zowel op gebied van CO2-uitstoot als van afvalstoffen. Bij de raffinage komt een enorme hoeveelheid radioactief afval terecht in het drinkwater en voedsel van de locale gemeenschappen rondom de mijn. In sommige gebieden groeien geen gewassen meer. Het vee sterft door het gif in de bodem en wat dit inhoudt voor de ‘biodiversiteit’, daar hoef ik geen plaatje bij te maken. Denkt u vooral niet: het komt ooit goed. Want dat zal niet lukken op deze manier. Het gebruik van deze metalen, zal in de komende jaren alleen maar exponentieel toenemen.
De in China gemaakte stalen torens worden in grote vrachtschepen vervoerd naar Europa. Vervolgens, met colonnes van vrachtwagens, nogmaals honderden kilometers door de bossen, om hier uiteindelijk in elkaar gezet te worden. Ik zeg ‘bossen’ omdat ik zonet de documentaire Headwind ’21 heb gezien, die dit meesterlijk griezelig beschrijft. Een aanrader. Maar je wordt er niet vrolijk van.
Voor elke turbine moet men ongeveer 30 vrachtwagens inzetten om dat vervoer te doen. Als men eerlijk is verrekent men ook dit in de ecologische voetafdruk, naar analogie met wat ik hierboven al heb uitgelegd - energiebalans van de productieketen.
Nu weet ik wel dat dit argument ook opgaat voor bv. het opzetten van een kerncentrale, maar je mag geen appels met peren vergelijken. Dit is een planning op een gigantisch grotere schaal. We hebben het hier over de plaatsing van honderden duizenden molens.
Al even hallucinant is de rekening, wanneer men kijkt naar het monteren van de turbines. In april 2023 spraken de Europese leiders in Oostende af, om de capaciteit van de windmolens op zee te verviervoudigen, tot 30 000 stuks tegen 2030. België neemt hierin het intitiatief. Hoe realistisch dit is kan je lezen in de analyse van Lode Goukens (Doorbraak 28/4/23)
Er bestaan hiervoor twee procédés. Volgens de bij ons meest gebruikte methode worden masten in de grond geheid en geschoord met rotsblokken (scouring).
Hiervoor gebruikt men per pyloon zo’n 400 ton stenen van 10-30 cm diameter, afkomstig uit Noorwegen, die men uiteraard ter plaatse moet krijgen. U mag eens raden welke brandstof men daarvoor gebruikt.
Maar dan zijn we er nog niet, want alles moet ter plaatse worden gebracht, opgesteld en gemonteerd. Momenteel heeft men daarvoor zo’n tiental installatie-schepen, die één pyloon per dag kunnen plaatsen en 30 ton zware stookolie verstoken pér dag! Alleen al deze fase in het verhaal duurt minstens 87 jaar, hoe realistisch vindt u dan 2030?
Tot hiertoe had ik het trouwens nog maar alleen over het rechtop zetten van de zuil. Hierop volgt de montage van de gondels met generatoren, de wieken, de plaatsing van de stroomkabels … Men blijkt trouwens al bezig te zijn - na tien jaar - met de vervanging van generatoren. Dus zo blijven we wel even bezig.
Een tweede methode voor het rechtop houden van de masten is door ze te plaatsen in een betonnen fundering. Hiervoor heb je per windmolen 1800 m3 beton nodig, 200 betonmixer-vrachtwagens pér fundering! Plus, voor de fundering in gewapend beton van een 5 Mw turbine: 150 ton staal. Tel daarbij duizenden kilometers koperen en aluminium kabels, om ze weer aan te sluiten op de stedelijke centra, die de elektriciteit nodig hebben ... en dat allemaal gemaakt en vervoerd met … fossiele brandstoffen.
- - - - -
Trouwens, heeft u er enig idee van hoeveel natuurruimte we moeten opgeven voor windmolens? En daarmee bedoel ik zowel ruimte als natuur.
Windmolenparken op het land zijn namelijk erg milieu-onvriendelijk, om te beginnen juist omdàt ze zoveel ruimte innemen. Zo’n toren - binnenkort zo hoog als de Eiffeltoren - zet je niet zomaar weg in je achtertuin. Je hebt er ongeveer honderd keer meer land voor nodig, dan voor fossiele energiecentrales en kerncentrales. Voor zij die er nog aan twijfelen. U kunt hier starten: Climatgate-artikel.
Ik lees hier :
"Een studie, gepubliceerd in Nature vergeleek het landgebruik van de belangrijkste energiesystemen en concludeerde dat de grootschalige inzet van ‘hernieuwbare energie’ om ‘net-zero’ te bereiken, onvermijdelijk zal leiden tot massale vernietiging van natuur en milieu, met een zesvoudige toename van de milieuschade tegen 2050. Lees: Nature-artikel. Dat maakt, dat we bereid moeten zijn om grote delen van de natuur en onze kustlijnen op te offeren. De hamvraag is trouwens: hebben we de keuze?
Windmolens hebben een enorme impact op de openbare ruimte, op de natuur, landbouw, visserij en onze gezondheid. In naam van het milieu wordt de horizon vervuild met palen, molens en draden én het land doorkruist met bouw- en servicepaden. De funderingsplaat van een turbine van 1.5 MW alleen al, is volgens gegevens op het internet, 150 m2 groot, maar dat heb ik uiteraard niet zelf nagemeten, speelt ook niet zoveel rol.
Je kan ook niet ontkennen dat de pylonen een erg storende werking hebben, op het landschap, en ook de wegen er naartoe verstoren de bestaande ecosystemen. In België wil men, van Jabbeke tot de Panne, 80 windmolens installeren, elk 225 meter hoog. Na het verminken van de kustlijn begint men nu aan de polders. In het begin vond ik zo’n molen wel elegant en rustig. Maar ééntje dan, of maximaal drie, maar niet de einder vol.
Ik herinner me nog de ‘Plant een boom’-acties uit mijn jeugd, iets wat je af en toe nog wel eens ziet op TV. Maar als je dan weet, dat er miljoenen bomen worden omgekapt, om plaats te maken voor windmolens, en het CO2 gehalte naar beneden te krijgen, dan is dit toch totale waanzin?
In Schotland werden 14 miljoen bomen omgehakt, in Duitsland duizenden hectaren eeuwenoude bossen. In de plaats daarvan krijg je verminkte dorpszichten, zoals in dit plaatsje Struth in Duitsland. Die torens staan dan wel niet in de dorpskern of winkelstraten, - iets wat je zou denken als je de foto ziet - maar toch, het leuke plaatje is wel passé.
Waar landschapsfotografen en natuurliefhebbers nu nog kunnen genieten van een einder zonder draaiende wieken, wordt de landschappelijke waarde van onze natuur volledig omlaag gehaald. Wijst deze vader naar een rondvliegende ekster of een buizerd-crash? Gelukkig heeft het meisje op haar kamertje een muur-brede natuurposter als behang. Zo ziet ze misschien nog eens, hoe het ooit was. Was er iets mooiers, als kind, dan de einder van de zee? Ook op het strand, wanen we ons binnenkort in het Antwerpse havengebied.
Offshore windparken hebben het grootste groeipotentieel van alle hernieuwbare energietechno-logieën, en Europa is van plan het aantal van dergelijke park-installaties in de komende vijf jaar te verdubbelen. Simulaties maken duidelijk, welke enorme opslorpers van land, windturbines en zonnepanelen zijn.
De Princeton University berekende in 2020/2021, dat als de Verenigde Staten de helft van hun voorspelde energieverbruik uit wind en een derde uit zonne-energie willen halen, meer dan 500.000 km2 nodig zou zijn, voor de windparken en nog eens 40.000 km2, voor zonne-energie. Dit komt overeen met ongeveer 7,5% van al het land in de VS.
Ook voor het Verenigd Koninkrijk heeft men de berekening gemaakt en hier komt men zelfs uit op 16% van het totale landoppervlak, wil men voldoen aan de ambities van de Britse regering.
Op YouTube wordt dit voor Nederland berekend in een interessant filmpje van minder dan zeven minuten. De onmogelijkheid van windmolens door ing. Jan Smelik.
Ik heb er een transcriptie van gemaakt. Volgt u even mee.
We gaan uit van het huidige energieverbruik in Nederland in 2019 van 2440PJ want we nemen aan dat dit in de toekomst niet snel zal gaan dalen. Het aandeel elektrische energie hierin is 379 PJ. Omgerekend naar het wat bekendere kilowattuur is dat afgerond 106 miljard kilowattuur.
Stel dat we allemaal windturbines neerzetten van 5 MW per stuk. Hoeveel hebben we er dan nodig om in onze behoefte aan elektriciteit te voorzien?
5 MW = 5000 kW aan vermogen levert theoretisch, op jaarbasis, 500 kW x 24 uur x 365 dagen = 44 miljoen kWh op. Als we dit delen op de benodigde hoeveelheid energie, dan levert dat het aantal van - 106 miljard kilowattuur gedeeld door 44 miljoen kWh - 2420 windturbines.
Bij het plaatsen van windturbines dient er enige onderlinge afstand te zijn, omdat anders de volgende turbine in de windschaduw staat van de eerste. In de praktijk neemt men 5 à 6 keer de hoogte. Turbines met dit vermogen zijn ongeveer 200 meter hoog, dus moet de onderlinge afstand ongeveer één kilometer zijn. Om deze 2420 windturbines te plaatsen hebben we dus een vierkant oppervlak nodig van 50 op 50 kilometer (cfr de oranje kader).
Maar, voor deze berekening hebben we het maximale vermogen van deze turbines gebruikt. Dat wordt geleverd vanaf windkracht 5 en hoger, behalve als het té hard waait, vanaf windkracht 8, dan worden ze uit veiligheidsoverwegingen uitgezet om schade en overbelasting te voorkomen. De meeste tijd van het jaar waait het minder hard en wordt er navenant minder stroom geleverd. In de praktijk blijkt dat windturbines ongeveer 25% van hun nominale vermogen leveren gedurende het jaar. Het aantal windturbines moet dus vier maal zo groot zijn om voldoende stroom te kunnen produceren. Hierdoor komt het benodigde aantal windturbines op - 4 x 2420 - 9680 stuks. Daarvoor is een oppervlakte nodig van van 100 x 100 km (groene kader).
Helaas zijn we er dan nog niet, want nu hebben we gemiddeld genoeg stroom, alleen niet op alle benodigde momenten. Als het niet, of niet hard genoeg waait, zitten we alsnog zonder stroom. Daarvoor moeten we stroom tijdelijk opslaan. Omdat het om enorme hoeveelheden gaat zijn batterijen vooralsnog geen oplossing. Volgens groene denkers is waterstof het ideale middel hiervoor. Wat je niet te horen krijgt is, dat bij de omzetting van stroom naar waterstof, en weer terug, het grootste deel verloren gaat aan omzetverliezen. Men rekent voor de keten - omzetten in waterstof, comprimeren, opslaan in tanks en daarna weer terug omzetten in stroom - op een verlies van ruim twee derden van deze energie. Dus hebben we nog meer windturbines nodig om deze verliezen te compenseren. Als we 25% van de opgewekte stroom rechtstreeks kunnen gebruiken, dan moeten we voor de rest 2/3 verlies compenseren. Er blijft dan ongeveer 40% (?) over, dus het benodigde aantal windturbines stijgt dan naar - 2,5 x 9680 - 24.420 windturbines. Benodigde oppervlakte hiervoor: iets meer dan 150 op 150 km (blauwe kader).
Tot nu toe hebben we alleen gekeken naar het vervangen van de hoeveelheid benodigde elektriciteit. Er wordt echter ook heel veel andere energie gebruikt: gas om woningen te verwarmen, olie om benzine en diesel van te maken voor het vervoer etc… Al deze energievormen bij elkaar zijn maar liefst 84% van ons totale energieverbruik.
Als we dit ook allemaal CO2-loos willen opwekken hebben we nog een keer ruim 6,43 keer meer windmolens nodig en komen we aan het astronomische aantal van - 6 x 24.420 - 157.000 stuks en dat neemt een oppervlakte in beslag van 400 op 400 km (rode kader).U ziet dat daar voor zelfs in het Nederlandse deel van de Noordzee onvoldoende ruimte voor is.
En dan hebben we het nog niet gehad over de astronomische kosten van deze 157.000 windturbines. Eén windturbine zoals gebruikt in deze berekening kost ruwweg - inclusief grond en plaatsing - rond de 5 miljoen euro ( jaren terug, prijzen nu omhoog! ). Bij elkaar zou dit dus een investering vergen van bijna 800 miljard euro, nog zonder de installaties om waterstof te maken en op te slaan en de energiecentrales om er later weer stroom van te maken en nog zonder het enorm te verzwaren elektriciteitsnet om al deze stroom naar de gebruikers te brengen.
Ter illustratie: één knooppunt op zee met de ondergrondse kabels om stroom aan wal te brengen kostte kortgeleden (dus ondertussen al een paar jaar geleden) 7 miljard euro. Dus er komen nog enige miljarden bij.” Wilt u dit aanschouwelijk bekijken: ‘De onmogelijkheid van windmolens’ van Jan Smelik op YouTube, link hierboven.
De windmolenparken die binnenkort in de Noordzee gebouwd zullen worden, zijn nu nog vrij bescheiden van omvang, en de effecten op wind- en zeestromingen, golfbewegingen en neerslag zijn nog niet zo groot. Maar men gaat er van uit dat windmolenparken binnen 20 jaar moeten voorzien in een belangrijk deel van de elektriciteitsbehoefte. Zo streeft de Nederlandse overheid naar in totaal 6000 megawatt aan offshore windenergie.
De mogelijke omvang van het windpark zou 10.000 vierkante kilometer kunnen bedragen: een strook van 150 kilometer noord-zuid en 60 kilometer oost-west, aan de westzijde begrensd door het Engelse Continentaal Plat en aan de oostzijde door een 30 kilometer brede open zone langs de Nederlandse kust.'' In dat gebied zouden vijf- tot tienduizend windmolens met elk een vermogen van vijf megawatt geplaatst kunnen worden. In het uiterste scenario is in 2050 een kwart van de Noordzee volgebouwd met draaiende kolossen, voorspelt het Planbureau voor de Leefomgeving.
Je kan je afvragen in hoeverre de bestaande wetgeving op natuurbescherming en dergelijke wel wordt gevolgd. Ik overloop even de juridische kant van het windmolen-verhaal in België. Ik ben uiteraard geen jurist, en kan me voorstellen dat dit gecompliceerder ligt, dan we ons maar al kunnen voorstellen, maar ik merk wel, dat het beleid daarin behoorlijk creatief tewerk is gegaan.
Net zoals bij het covid-dossier is de enige regel: “nood breekt wet”. Uit een arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie blijkt, dat bijna alle windmolen-projecten in Vlaanderen gezet zijn, zonder geldig plan-MER (Milieu-effectrapport). De windsector voelt zich blijkbaar niet geroepen om daar rekening mee te houden maar schrijft gewoon zijn eigen wetgeving. Zij staan boven alles en hun activistische rechters helpen dit doordrukken.
De sokkels en pylonen plaatst men gewoon in agrarisch gebied, al dan niet met landschappelijke waarde. Ook de nabijheid van luchthavens is geen bezwaar, denken we maar aan het polderproject in België en de Oostendse luchthaven. Onder het mom van ‘algemeen belang’, worden de regels van ruimtelijke ordening en de bestaande milieunormen nergens getoetst. Omdat gemeenten ook wel beseffen dat ze, door dit juridisch drijfzand, in een rechtsonzekere situatie terecht komen, omzeilen ook die nu de strenge milieuwetgeving, door windmolen per windmolen te vergunnen. Met volledige steun van de politiekers. Robrecht Bothuyne (CD&V) verdedigde de exploitanten: ‘Het is belangrijk om rechtszekerheid te geven aan de exploitanten van windenergie installaties.’ Willem Frederik Schiltz (Open VLD) zegt letterlijk: ‘Door het arrest dreigen al die windmolens, die al gebouwd zijn, of die vandaag al een vergunning hebben, niet meer vergund te zijn en dus te moeten worden stilgelegd. Dat is natuurlijk niet de bedoeling want daarmee implodeert in één klap de hele windindustrie, en dat is niet echt wat we willen...’. U leest het goed: “dat is niet echt WAT WE WILLEN”.
Juridisch gevolg: de Raad voor Vergunningsbetwistingen weigert vergunningen te vernietigen en de Vlaamse overheid blijft ondertussen vergunnen. Duizenden windturbines worden voor onbepaalde duur geregulariseerd en dit zonder enige wettelijke vergunning.
Ook onze Noorderburen, doorgaans ronduit vitterig op die zaken, gaan er met de grove borstel doorheen. In Amsterdam wordt gezocht naar mogelijkheden, voor plaatsing van windturbines, met een hoogte van 146 tot 200 meter, op een afstand vanaf 350 meter van bewoning. Nochtans blijkt uit een veel besproken Deense studie (The Danish Wind turbine Study) dat de gezondheidsrisico’s voor mensen in de buurt niet onbestaande is. Gemakshalve haalt men dan het lage percentage problemen aan, maar dat lijkt me volgens het beschermingsprincipe niet correct. Zijn we dan niet verantwoordelijk voor de gezondheid van elk levend wezen? Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan andere.
Er is natuurlijk ook gigantisch veel geld mee gemoeid, en dan kan alles. In een Knack-artikel van Jean-Marie De Decker (juli ’21), kon ik lezen, dat dit voor de plaatselijke grootgrondbezitters gewoonweg de kip met de gouden eieren is. Eén hectare landbouwgrond wordt verkocht aan drie tot vier keer de marktprijs (150.000 euro). Maar als je die grond verpacht dan ben je nog slimmer én beter af. Dan krijg je jaarlijks tot 40.000 euro per MWh vermogen van de turbine, én een premie van 60.000 euro bij de aanvang van de bouw ervan. Zei u niet, dat wind gratis was?
Ook in Duitsland wordt de milieu-wetgeving overtreden. Ook hier is aan de ‘Wet duurzame energie’ toegevoegd, dat windenergie het algemeen belang dient. Dus dat betekent dat ik geen rekening hoef te houden met milieu effecten rapporten?
Trouwens ook niet meer met de richtlijnen voor bescherming van vogels. U voelt wellicht zelf wel al aan, welke dreiging windmolens vormen voor de biodiversiteit. Een voorbeeld: Al tien jaar is de aanleg van de A20 in Sleeswijk-Holstein stilgelegd vanwege mogelijke hinder voor vleermuizen. Dacht u dat dit een argument is, om de bouw van windmolenparken stil te leggen? Meer daarover vindt u in het boek “Die große Energiekrise” van Fritz Vahrenholt.
In het volgende artikel ga ik verder in op de slachtoffers in de dierenwereld. We beschermen door windmolens de biodiversiteit, zegt u? U zal versteld staan.