Tot stof zult ge vergaan

“Papa, winnen we de oorlog tegen klimaatverandering? Zal de wereld nog bestaan binnen vijf jaar?” 

Als een zesjarig kind, vlak voor het slapengaan, zoiets vraagt, is dat best wel confronterend. En een teken aan de wand. We kunnen gerust stellen: het resultaat van kindermishandeling! 

Deze kleuteruitspraken sluiten naadloos aan, bij waar ik ben gestopt in het vorige artikel.

“Doelbewuste angstcreatie, is een inbreuk op het mensenrecht, en collectief toegepast, een misdaad tegen de mensheid.” (Dwarsliggers).

Dat je daar maar best zo vroeg mogelijk mee begint, hebben we volgens mij gezien bij de kindermarsen, waarbij het jonge volkje werd meegelokt door een moderne versie van de rattenvangers van Hamelen, genre Nic Balthazar. ‘We want it now!’

Maar ook bij de aanpak van de coronacrisis kregen we een massa desinformatie over ons heen, die men verkocht kreeg door angst aan te jagen. Marc Van Ranst gaf ondertussen zonder blozen toe, dat ze bewust die weg hebben gekozen, en ook hier: ’We want it now!’ We laten ons blijkbaar met alle gemak om de tuin leiden. Die aanpak zijn we natuurlijk al duizenden jaren gewoon, dus we kijken er al niet meer van op. Zijn dit immers ook niet de mechanismen die we terugvinden bij het ontstaan, en in stand houden van quasi alles, wat rondom een godsdienst hangt? Vooral daarover heb ik het in dit stukje.

Maar laat ik van in het begin duidelijk zijn: met ‘godsdienst’ bedoel ik in dit artikel nergens ‘de spirituele kant van wat iemand gelooft’. Dat is totaal persoonlijk, en daar doe ik absoluut geen uitspraken over. 

Iedereen zou daar vrij in moeten zijn, en dat blijft iets waar ieder voor zich een invulling moet aan geven. Ik heb het hier vooral over de manier waarop men mensen manipuleert uitgaande van levensvragen en angst.

Ik keer even terug naar mijn ‘Sidder en beef’-artikel, dat ik ben begonnen met: ‘Angst is de beste motor om gedrag te veranderen.’ Dat zou impliceren dat — als je iemands gedrag wil veranderen — je best begint met zijn angst te kapen. Want eens je dat lukt, heb je al een behoorlijk stuk van zijn weerstand gebroken. Maar we voegen daar in dit artikel nog iets aan toe.
Even terug in de tijd …

Volgens mensen die daar beroepsmatig mee bezig zijn, was het animisme het allereerste geloof. Animisten geloven dat alles op aarde, krachten bezit. Het animisme ontstond doordat mensen wereld-wijd verklaringen zochten voor de dingen die gebeurden. Maar vanaf zo'n tienduizend jaar geleden — met het ontstaan van grotere en complexere samenlevingen — begonnen mensen te geloven in morele goden. Hiermee werd — in deze ‘moderne’ godsdiensten — het begrip ‘autoriteit’ geïntroduceerd en dat zou een enorm belangrijke rol gaan spelen in het denken van de mens. Hierdoor werd de godheid immers ineens aanzien als het opperste gezag én expert in zowat alles, ook in het beoordelen en veroordelen. Daar was geen discussie mogelijk. Dat moest je aannemen. Er werd met hem niet onderhandeld. Hield je je niet aan de regels, dan had dit persoonlijke gevolgen.

Eeuwenlang zijn we daarin meegegaan. Eeuwenlang waren we het gewoon dat wij geen eindbeslissing moesten nemen, in tal van zaken. Was er een probleem, dan consulteerde je de afgevaardigde, of je zocht het op in de geschriften. Ik kan me voorstellen dat dit uiteindelijk sterk is ingesleten in onze natuur, en sommigen weigeren daar halsstarrig afstand van te doen.

Zo blijven sommige anti-evolutionisten in de VS (ontkenners van de biologische evolutietheorie), obstinaat vasthouden aan de autoriteit van het scheppingsverhaal, zoals dat in de Bijbel staat. Ze nemen afstand van een wetenschappelijke benadering, voor zaken die volgens hen enkel verklaarbaar zijn, in het licht van religieuze teksten. En het eigenaardige is: zelfs de meest seculiere verschijningsvorm van georganiseerd anti-evolutionisme — onder de noemer van intelligent design — blijft een ideologische grondslag behouden, die terug te voeren is op de geloofsachtergrond van haar aanhangers. Die almacht, dat absolute, van die God of zijn afgevaardigden, staat en valt uiteraard, naargelang de sterkte van geloof. Vandaar dat van gelovigen wordt verondersteld (geëist) dat ze dit klakkeloos aanvaarden, en best ook niet te veel over nadenken. De stelregel is: autoriteit gaat boven ratio. Geen discussie.

En om dit in stand te houden bestonden, wat het geloof betreft, een aantal methoden zoals de uitersten: heiligverklaring tegenover excommunicatie. Principes die we, volgens mij, ook terugvinden in wat ik hierna wil uitleggen. 

— — —

Nu de traditionele godsdiensten in veel westerse landen terrein verliezen — sommigen spreken van een vacuüm — wordt van ons blijkbaar verondersteld, dat we daar een alternatief voor aanvaarden: de experten. Hun kennis is absoluut, onbetwistbaar en zij beroepen zich op methoden die ze zelf hebben uitgevonden en valideren. Dat kunnen theorieën zijn, modellen of een voldoende ondersteunde consensus. Dit moet en dit zal aangenomen en gevolgd worden. 

Of dat klopt of niet, dat doet niets ter zake: autoriteit gaat boven ratio en de meester leidt de massa, naar waar hij wil. 

Je moet dan natuurlijk al sterk in je schoenen staan, want wat, als de massa niet meegaat. Daarvoor maak je een combinatie van — sidder en beef — angst en massahysterie. Immers: “De wereld vergaat.” Om dat te doen slagen, blijf je het beste vaag, zodat mensen zich niet teveel vragen stellen: ‘Experten zeggen’, ‘Studies laten zien’, ‘Onze modellen geven duidelijk aan’, ‘Er bestaat geen discussie over’… Bij al deze uitspraken geldt: autoriteit gaat boven ratio — We own the Science.

Om het voor jezelf werkbaar te houden en zelf niet te veel werk te moeten doen, schakel je de kuddegeest in — de massa staat per slot van rekening boven het individu — en reken je op je roeptoeters, de (social) media. Via brood en spelen komen ze al heel ver. Zoniet: cancellen van dissonante stemmen. De schandpaal of de brandstapel, …

Om je ideeën ingang te doen vinden start je daar best ook zo vroeg mogelijk mee. Zo krijgen kinderen al vanaf de kleuterschool, politiek correcte les over het klimaat, en wat ze daartegen kunnen doen. De eerste zinnen van dit artikel indachtig, lijkt me dat niet zo’n goed idee, om niet te zeggen — en zo voel ik het ook aan — dat je dit kan plaatsen onder ‘ernstige kindermishandeling’. Ernstige aanslagen op hun gevoelsleven en welbevinden. Kleuters moeten niet bezig zijn met dit soort existentiële vragen. Je moet al weinig pedagogisch geschoold zijn om niet te snappen, dat ze dit ten eerste nog niet kunnen vatten, en je ze bovendien onnodig bang en onzeker maakt. Of heb ik het mis, denkt u?

Je mag, wat mij betreft, ook klimaatmarsen onder dezelfde noemer plaatsen. Los van het feit dat we toch niet nóg meer schooluren moesten laten vallen — als je het niveau van de schoolresultaten bekijkt — vond ik kindsoldaten op pad sturen, en letterlijk dwingen in de pas te lopen, voor het officieel voorgeschreven discours, toch wel een verregaande vorm van indoctrinatie. Onder luid applaus trouwens van de grootouders, bravogeroep van mijnheer de directeur en glunderende blikken van de ouders. De uitleg, dat het per slot van rekening over hùn toekomst ging, vond ik behoorlijk wereldvreemd, als je ziet wat de maatregelen die men voorstelt, juist betekenen voor de toekomst van de volgende generaties. Autoriteit gaat boven ratio.

Als het ondergaan van dictatuur, een basisles is in maatschappelijke vorming, dan kon dit er gerust voor doorgaan. Je kon er niet onderuit. Zo werden scholieren, in Genk, verplicht deel te nemen. (Bron) In Hasselt riep de directeur van de school Kindsheid Jesu, Tom Cox, de kinderen op, om op woensdagmiddag de betogingen te organiseren. Als de kinderen van zijn school toch klimaatspijbelden, dan kregen ze strafstudie. Die man wordt op internet bewierookt als onderwijsexpert — ik vind: onmiddellijk schorsen wegens machtsmisbruik, en extreme kindermishandeling. 

Kindertrauma? Nooit van gehoord? Kent u het gevoel van toevallig terecht komen in een massabetoging? U, die dit — als volwassene — misschien nog weet te relativeren. Dat doe je een kind toch niet aan! De kleuters rechts in deze collage begrijpen er duidelijk niets van. Misschien denkt er wel eentje ‘Zal de wereld nog bestaan binnen vijf jaar?’

Als ouder had ik dit niet gepikt, en ik hoop dat de mentale schade op termijn, beperkt blijft. Mijnheer Cox mag zich in zijn vrije tijd zoveel engageren als hij wil, maar niet op de rug van de kinderen die aan hem toevertrouwd zijn. Bij mijn weten zit opleiding tot militant in geen enkel jaarplan. Rekening houdend met eventuele psychologische en emotionele schade vond ik klimaatmarsen ronduit onethisch. We stellen ons blijkbaar niet eens de vraag, in hoeverre we schade hebben aangericht, bij deze toch wel zeer jonge, en uiteindelijk toch nog weerloze, kinderen. Of lost men dat op met voor elk kind een trauma-psycholoog?

En dat alles, omdat je als schoolhoofd eerder gelooft in experten, genre Stijn Meuris, Francesca Vanthielen of Nick Balthazar — We want it now! — dan bv. in Nobelprijswinnaar Natuurkunde 2022, John F. Clauser, die stelt: ‘Er is geen klimaatcrisis!’ Door de kinderen die vier woorden mee te geven, zou je ze nochtans — op zijn minst — een gezonde nachtrust teruggeven. En waarschijnlijk zelfs een trauma besparen voor de rest van hun leven.

Je zou bijna medelijden krijgen met die arme Greta, die in een perfect geënsceneerde — maar wel archislecht gespeelde — scène voor de VN (23 september 2019), haar inmiddels beroemd geworden ‘How dare you’-speech uitsnikt. Ik citeer:

“Dit is helemaal verkeerd. Ik zou hier niet moeten zijn. Ik zou terug op school moeten zijn aan de andere kant van de oceaan. … Jullie hebben mijn dromen uit mijn kindertijd gestolen.”

Ja Greta, inderdaad… maar aan wie ligt dat? Maar belangrijker: waar draait dit op uit? 

Ik denk dat Rob Lemeire gelijk heeft (Bron). En let wel: u hoeft dit niet te klasseren als gebazel van mijn fossiele generatie — Rob kon met alle gemak mijn zoon zijn. Ik citeer:

"Geen generatie heeft het ooit zo goed gehad. Geen generatie heeft ooit zoveel van de veiligheid genoten, en tegelijk was geen generatie ooit zo angstig. Van kindsbeen associeerden de jongeren ‘buitenshuis’ met allerlei risico’s, gaande van stoute, gevaarlijke meneren, over stoute, gevaarlijke en stinkende auto’s tot aan niet zo stoute maar toch even gevaarlijke bossen. De naschokken van Dutroux op het dagelijkse leven zijn nog steeds voelbaar, maar ook die van de groene beweging." 

Wat een contrast met de hen ingepompte mantra dat alles ‘leuk’ moet zijn.

Jonge mensen worden in een constante staat van mentale paraatheid gebracht, iets waar ons brein slecht op reageert. De resultaten zijn shockerend, maar voorspelbaar. Meer dan tweederde van de jonge mensen voelt zich op dit moment verdrietig, bang of bezorgd over het klimaat. Dat is te lezen in een enquête van het vooraanstaande wetenschappelijke tijdschrift Nature. Uit een ander onderzoek— onder 10.143 mensen in 25 landen — blijkt, dat steeds meer jongeren ’s nachts wakker liggen door hun klimaatangst. Veel jongeren durven geen gezin te stichten of nieuw leven op de wereld te zetten, omdat ze denken dat de wereld op het punt staat te vergaan. Een hele generatie groeit op met de constante angst dat de wereld gaat eindigen.

Klimaatalarmisme is dus helemaal niet onschuldig, maar kan op termijn uitlopen op een psychologische ramp. (Bron) Gevoelige zielen kunnen een echt spanningssyndroom ontwikkelen. Zaken waar ik toch even zou over nadenken, voor ik nog eens zo’n buitenschoolse activiteit opzet.

— — —

Ik ga nog even terug naar de godsidee uit mijn intro. Uit angst, dienen sommigen blijkbaar een aanvraag in, om opgenomen te worden, in de ‘Glorie van het Nieuwe Rijk’. U heeft er geen idee van hoeveel (klimaat)clubs er in dit verband al zijn opgericht. In sommige kringen is ‘klimaat’ een heuse religie geworden, met alle kenmerken die je in elke klassieke godsdienst zou herkennen.’ (Bron) 

Klimaatwetenschap krijgt een onaantastbare, bijna heilige status, en de priesters van deze hardcore groene religie, hebben een supra-ideologische utopie ontworpen, met alle religieuze trekken die u zich maar kunt inbeelden. Een greep: 

Het verloren gegane paradijs — de eenheid met de natuur, vóór de industriële revolutie — is hun tuin van Eden. Daar moeten we terug naar toe. Niet alleen wij, ook de natuur. Doordat we zo fout zijn geweest — onze menselijke consumptiedrang + verbranden van fossiele brandstoffen — stevenen we af op de ‘Apocalyps’. Door de klimaatopwarming is het einde nabij en de catastrofe is onafwendbaar zodra 1,5 °C opwarming wordt overschreden.

Intussen zien klimaataanbidders hun (klimaat)god achter iedere storm, overstroming of droogte.
Is het een week eerder — of later — lente of herfst, … in alles zit voor hen een diepere, bijna voorchristelijke semi-mystieke betekenis.

De enige manier om ons hiervan te redden is afzien van onze zondige fossiele energie. Schuld en boete zijn nodig voor onze genade! 

Als het moet in de kou zitten, en op zijn minst te voet. Met de bakfiets redden we de planeet. Enkel de adel mag nog met de — elektrische — koets.

Maar ook hier kan je je vrij kopen van zonden: door te betalen voor een aflaat kan je als enkeling nog binnen in de stadspoorten. Via de handel in CO₂-rechten kan je een aflaat kopen om meer te mogen uitstoten. Zo is het geweten gesust en de zonden vergeven.

Om ineens én je geweten én het klimaat op orde te krijgen: afspraak op en naast het kolenspoor in de haven van Amsterdam (februari 2023). De ondertitel van de actie luidde: ‘Om ons zelf & de samenleving op te roepen tot inkeer’. (Bron)

In voorchristelijke tijden offerde men een stier. Wij geven voor het goede doel zelfs de landbouw op.

Wie zich publiekelijk durft afvragen, of er wel echt een klimaatcrisis bestaat, maakt van zichzelf een paria. De klimaatcrisis is onaanraakbaar, zoals in de Middeleeuwen ideeën over de kosmos onaanraakbaar waren. Ongelovigen worden als ketters geëxcommuniceerd, krijgen een brandmerk en eindigden als randfiguren. In de media, op internet en in de dagelijkse omgang krijgen deze stigmata een moderne naam: ’ontkenner’ of ‘complotdenker’.

Gelukkig zijn daar de evangelisten en missionarissen, onbesmette aanhangers van de radicale transitie. Zo presenteerden enkele interreligieuze leiders de ‘Tien Geboden voor Klimaatrechtvaardigheid.’ 2022 (Bron) Dit was een uitvloeisel van wat paus Benedictus XVI blijkbaar had gezegd “Groen zijn is een morele noodzaak”.

Als u meer wil te weten komen over deze eco-evangelisatie, neem dan eens een kijkje op de site van Christian Climate Action, de christelijke evenknie van Extinction Rebellion (Link) . Hier kan u kennis-maken met de ‘Wake voor de Schepping’. Het verslag van één van hun acties kreeg als titel:
‘Een glorieuze en gewelddadige dag’. Huh ‘gewelddadig?’ Een reactie op dit artikel: ‘Goed bezig Rozemarijn, Moge de Eeuwige je blijven beschermen.’

Ook de martelaren ontbreken niet. Bewust de wet overtreden, om dan in de gevangenis te belanden doet u fronsen? Die vraag wordt gesteld in dit artikel, waarna een predikante wordt geciteerd, die zich voor verscheidene organisaties inzet: “Vanuit mijn ambt vind ik dat ik niet stil kan blijven. Arrestatie is soms ook het doel. Dan is het balen als je niet wordt gearresteerd, omdat dat nou eenmaal de media haalt. Voor mij is het blokkeren van de A12 een vorm van liefde naar ‘God’. Op geen andere plek voel ik mij zo dicht bij God als na een arrestatie’. 

Om hieraan toe te voegen: “Paulus kwam toch ook in de gevangenis terecht?” Paulus de boskabouter heeft het dus duidelijk moeten afleggen, tegen de slachtofferrol van deze groene praktiserenden. Dit maakt uiteraard deel uit van het gangbare slachtoffer-industrieel complex. Hoe dat ineen zit kan je lezen in het artikel ‘De vraag naar slachtoffers is in Nederland groter dan het aanbod.’ (Bron) 

“Talloze organisaties zijn actief voor de belangen van achtergestelde groepen binnen de samenleving. Al deze organisaties hebben slachtoffers nodig, alleen al voor hun eigen voortbestaan.” Waar hebben we dat nog gezien?

Biologisch voedsel is de hostie van genade, die de juiste mensen met de juiste overtuigingen in zich opnemen. Wereldse genotsmiddelen kunnen niet meer in deze cultuur van lichaam aanbidding. Minderen is de boodschap, en waar het kan: vasten. Sober leven, geen persoonlijke luxe, spaarzaamheid, afzien, zich geen pleziertjes gunnen. Comfort en pleziertjes zijn des duivels. Voor cultuur en festivals maken we een uitzondering. De sector moet toch overleven. Versterving is het devies. Als dit niet lukt vervangen we op zijn minst het rundvlees door varkensvlees, zoals in de studentenrestaurants van de Gentse Universiteit. Hilarisch toch? (Bron)

De (wereld)economische fora en klimaatcongressen kan je zien als de moderne concilies in de kerk. Bijeenkomsten, mét voorgangers, klimaatcoaches en groeperingen. De processies zijn vervangen door demonstraties, waarin ook wordt geknield. 

Maar het gaat nog verder. De eco-theologie is stilaan versmolten met de Westerse politiek, die dezelfde dogma’s aanhangt, en propageert via de bevriende media.Een ‘Staatskerk’ met de zwartste dogmatische kenmerken van de middeleeuwen. 

Dit artikel wijst trouwens op iets opmerkelijks. Ik citeer: “Het valt érg op dat de meeste en de meest fanatieke klimaat-gelovigen, wonen in díe landen, die ooit het meest verstikkend gelovig waren, en nu het meest van hun geloof zijn áfgevallen: Duitsland is de topper, heel West- en Noord-Europa. De alsmaar groeiende verstedelijkte regio’s van Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en de VS zijn nu in de ban. Had men na de jaren ’60 nog een periode New Age-achtige bewegingen als stadsreligie waarmee men het gat probeerde te vullen, dat is intussen wel helemaal te licht bevonden en verworpen. Een religie waarbij men kan handelen, kan bouwen en iets laten zien, dát is pas goed voor het geweten…

De voorbeelden van substituten zijn eindeloos — het patroon bijna één op één te copy/pasten van de religie. Dit maakt gesprekken over klimaatproblematiek steeds moeizamer. De aanbidders van het groene altaar eisen van ons alleen, dat wij allemaal hetzelfde doen. We moeten allemaal leven voor iets dat groter is dan onszelf. Het aanbidden van Moeder Aarde, Gaia, of Diepgroene spiritualiteit is de enige manier om verder te gaan. Al moeten ze daarvoor de inquisitie opnieuw invoeren: veroordeling wegens het anders denken. Denk aan Dr. mr. Anne de Hingh (VU A’dam) (Bron)

Om ons allen te bewegen tot de zuiverheid van bedelmonniken moeten de elites alle beschikbare vormen van controle instellen. Zij moeten ons disciplineren. Alleen zij weten wat goed voor ons is. De VN en het IPCC waken.

— — —

Helemaal hallucinant werd het, toen ik las (Bron) dat Greta Thunberg, een eredoctoraat kreeg in de theologie, aan de theologische faculteit van de universiteit van Helsinki (Bron). Wat moet ik me daar bij voorstellen? De klimaatgoeroe, in een apocalyptisch visioen, zij aan zij met Jeanne d’Arc? Is dit dan de ultieme uitloper van haar klimaatvisioenen? Zwaait zij hier met het enige en onvervalste evangelie? We own the science? Gelukkig voor haar is de brandstapel er voor haar niet bij, aangezien we fossiel schrappen.

Haar narratief krijgt ook steeds meer de allures van het Ware Geloof. 

In juni 2018 haalde ze nog de krantenkoppen met een fake tweet ‘Een top-klimaatwetenschapper waarschuwt dat de klimaatverandering de hele mensheid zal uitroeien tenzij we de komende vijf jaar stoppen met het gebruik van fossiele brandstoffen.’ Zulke volslagen onzinnige en overduidelijk valse voorspellingen en profetieën zijn schering en inslag. Radicaal milieuactivisme leunt vaak op emotie en doemdenken, niet op wetenschappelijke feiten. (Bron)

Greta wordt door velen gezien als onze ‘enige hoop’ om de apocalyps te stoppen. De Zwitserse kardinaal Koch noemde haar een moderne profeet. Bill Muehlenberg schrijft terecht: “Ongeveer het enige eerbetoon dat nog overblijft is haar uit te roepen tot de langverwachte Messias.” (Bron) 

De faculteit die haar dit eredoctoraat toekende motiveert het als volgt: “De aarde is Gods schepping en wij zorgen ervoor. Er zijn al enkele teksten in het Oude Testament, bijvoorbeeld in de Profeten, die handelen over klimaatverandering. Veel dingen zijn veranderd sinds de Bijbel werd geschreven, maar veel is hetzelfde. De mensen zijn dezelfde, God is dezelfde en de aarde is dezelfde. Alleen de zorgen zijn groter.” 

Waarschijnlijk dateren die teksten van in de tijd, toen het CO₂ niveau nóg hoger lag. Wat moet ik me daar trouwens bij voorstellen? Mozes die met zijn door het IPCC gesponsorde stenen tafels afdwaalt, een groep neanderthalers ziet, die een barbecue aansteken, en onmiddellijk denkt ‘O nee! CO₂!!’?