Het venijn zit in de staart
Volgens theoretische computermodellen komt een metershoge stijging van de zeespiegel op ons af. Als je dan woont in wat men noemt ‘De lage landen’ dan weet je het wel … Vandaar, in deze laatste ‘focus op de zeespiegel': hoe staan wij er voor?
De meest relevante studie daaromtrent werd verricht door het gerenommeerde Nederlandse kennisinstituut Deltares, in opdracht van Rijkswaterstaat Nederland. Sinds 1700 meet Rijkswaterstaat in stations, langs de Nederlandse kust, elk uur het zeepeil, de zeebodem en de kusttopografie. Deltares werkte van 2016 tot 2018 een nieuwe methode uit, om de zeespiegelstijging langs de Nederlandse kust nauwkeuriger te bepalen. Het rapport legt precies uit welke methodiek ze daarbij hebben gebruikt: ‘De combinatie van metingen, satellietwaarnemingen, modelberekeningen en bestudering van archieven leidde tot nauwkeurige gegevens over de zeespiegelstijging. Nieuw is dat door de combinatie van alle informatie, beter dan vroeger de bijdrage van verschillende componenten, zoals bodemdaling en wind en getij aan de stijging kunnen worden aangetoond.’ Hun rapport werd gepubliceerd in 2019 en je kan het hier vinden. Hieruit blijkt dat de zeespiegel voor de Nederlandse kust minder was gestegen dan klimaatscenarioʼs hadden aangegeven. De zeespiegel is, over de periode 1890 tot en met 2017, dus over 128 jaar, met 18,6 cm per eeuw gestegen (1,86 mm/jaar), tot 6 cm boven NAP (Normaal Amsterdams Peil).
Terugkijkend naar het verleden is er geen sprake van een versnelde zeespiegelstijging langs de Nederlandse kust. Een deel van de gemeten zeespiegelstijging is overigens het gevolg van een normale bodemdaling van 4,5 cm per eeuw. Nederland blijkt namelijk door het gewicht van het water min of meer te kantelen.
De onderzoeksgroep Deltares ziet nog steeds dezelfde stijging als in 1890, toen men begon met meer nauwkeurige metingen. De waarnemingen liggen in de ondergrens van de scenarioʼs van het KNMI.
Ook blijkt dat het ‘recordpeilʼ van de zeespiegel in 2017 — de hoogste stand ooit gemeten — niets te maken heeft met klimaatverandering. Kort gezegd komt dit doordat het voor het eerst sinds lange tijd weer flink had gestormd in combinatie met een opgaand getij en de gestegen zeespiegel.ʼ (de beruchte stormvloeden).
Wat verder opviel is dat in 2018 de gemiddelde zeespiegel langs de Nederlandse kust met 7,2 cm is gedaald t.o.v. de gemiddelde stand in 2017, de grootste daling sinds 1996. In 2017 stond de zeespiegel relatief hoog vanwege twee grote noordwester-stormen (half januari en eind oktober), die het zeeniveau opstuwden richting de kust. In 2018 hadden we twee lange periodes met oostenwind, waardoor de waterstand lager werd.
Dit wetenschappelijk onderzoek bleek dus helemaal niet in overeenstemming te zijn, met de politiek steeds uitgespeelde prognose van het IPCC, dat een globaal gemiddelde stijging van 80 cm in het jaar 2100 aannemelijk acht.
Ook de klimaatscenarioʼs van het KNMI (2006 en 2014) spraken dezelfde taal en beweerden dat een stijging van 25 cm tot 85 cm, zelfs al tegen het jaar 2085 waarschijnlijk zou zijn. Voortgaande op deze Deltares-studie blijken deze modellen én de interpretatie ervan duidelijk véél te alarmistisch.
Deltares was daarin formeel en deed er ten slotte nog een aantal aanbevelingen bovenop. Eén van de opvallendste daarvan, was een duidelijke waarschuwing voor bedrog en desinformatie. Zij schrijven letterlijk: ‘Er zijn veel alternatieve feiten in omloop rond de zeespiegel. Dat maakt het voor het publiek lastig om goed inzicht te hebben in de huidige toestand van Nederland in de context van het water. We adviseren Rijkswaterstaat om de publieksgerichte informatie te intensiveren met een nadruk op consistentie en volledigheid.’
Dit leek me nu eens een hoopvolle afsluiter voor mijn artikels over het smeltende ijs en de stijgende zeespiegel. Eindelijk! Voor één keer heerlijk geruststellend.
Maar mijn inkt was nog niet droog — en wel met deze slotzin … “Nu er een degelijk en betrouwbaar rapport is over zeespiegelstijging, dat niet past in het klimaat-alarmistisch plaatje, valt het nog te bezien in hoeverre men deze laatste aanbeveling zal volgen.”
… toen er precies op dàt moment een artikel binnenviel van Klimaatgek.
Op de valreep … Vandaar trouwens mijn titel: het venijn zit in de staart.
In dit artikel beschrijft Rob de Vos de ‘bocht’ die Deltares neemt in hun laatste ‘Zeespiegelmonitor’, gepubliceerd in 2022. Hierin staat totaal iets anders te lezen, namelijk dat zij (nu toch!) uitgaan van een versnelling in de zeespiegelstijging na 1993. Dit nieuwe ‘inzicht’ zou het gevolg zijn van een gewijzigde methodiek. U kan dit rapport hier vinden.
Dus voor we het weten zijn we weer bij af, met een grafiek die heel sterk lijkt op de IPCC temperatuur-projectie. Oordeelt u zelf. Herkenbaar?
Deltares heeft voor dit onderzoek blijkbaar bijkomende data in het model gestopt, “om daarmee een soort namaak-zeehoogten te creëren, met vergezichten naar de toekomst.”
Als je nu niet beter wist, zou je daar toch ronduit moedeloos van worden? Ik in elk geval voel niet de minste zin, om dit voor dit artikel verder uit te werken. Ik vind zo’n bocht totaal van de pot gerukt. Maar als u er de moed voor heeft zou ik u aanraden toch de Klimaatgek-commentaar door te nemen. Ik vind het wel boeiend en interessant, maar dit is echt een cakewalk. De link naar het artikel vindt u hierboven.
Wat me trouwens wel opvalt, is dat het logo in dit rapport, is veranderd naar een KNMI-logo. Eigenaardig! En ook in de redactieraad/onderzoeksgroep bemerk ik ineens een KNMI-naam. Hoe toevallig kan dit wel niet zijn? Ik denk er het mijne van. Wat vindt u?
Ik kan me volledig vinden in de commentaar van Rob de Vos: "Laten we ons houden bij wat we waarnemen, en niet vervallen in wat we zouden móeten waarnemen, de ‘what if’ benadering.
Modellen kunnen leuk zijn en kunnen waarnemingen aanvullen, maar moeten niet in de plaats komen van waarnemingen.’"
Het staat u uiteraard vrij het daar, al dan niet, mee eens te zijn.
Een gelijkaardige bocht heb ik trouwens zien nemen in vrt nws (2 september 2022). De oorspronkelijke titel van één van de belachelijkste artikels over het klimaat, die ik ooit las, was: “De zeespiegel zal de volgende 2000 jaar met 2 tot 6 meter stijgen in het scenario van 2 graden Celsius opwarming”. Ik dacht hierbij onmiddellijk: … de volgende 2000 jaar! Een stijging van 1 à 3 mm per jaar, niet iets om van wakker te liggen.
Waarschijnlijk had ook de vrt-redactie door, hoe debiel die titel wel moest overkomen — zeker als je mensen wil bang maken met een rampverhaal — want de titel werd vrij vlug aangepast naar ‘Een zee vol algen en inktvissen: is dit de toekomst van de opwarmende Noordzee?’ Maar ik had de originele titel bijgehouden. En zo zie je soms gewoonweg gebeuren, hoe men de geschiedenis een zetje geeft (Deltares) of de framing scherper stelt (vrt nws)
Over het niveau van het vrt artikel spreek ik mij niet uit, dat laat ik aan u over, maar ik vind het wel het lezen waard. Voor moest u behoefte hebben aan een gniffelmoment …
— — —
De neiging van de mensheid, om in de buurt van de kust te gaan wonen, heeft de vloedgolven en stijgende wateren, sinds de oudheid, tot een bedreiging gemaakt. Als u bv. ziet hoeveel mensen in Florida aan de kust gaan wonen, dan ziet u dat duidelijk. Berekend risico? Misschien. Maar alleszins meer kans voor water in de kelder. Maar wie is dan de schuldige? De zee heeft geen oren naar die vraag …
Want zelfs als wij de dader zijn, en we morgen alle emissies staken, dan nog blijft het mondiale zeeniveau stijgen. Of dalen. Bovendien zijn, zoals we hebben gezien, lokale veranderingen op zeeniveau en hun effecten behoorlijk ingewikkeld.
Oceaanstromen, stormen, erosie, weerpatronen, landgebruik en -samenstelling … Het zou al helpen, moesten we helder en onpartijdig communiceren over deze zaak. Ook nuance is essentieel. En bij de feiten blijven. Alleen écht gemeten, gevalideerde, onbewerkte gegevens kan men vertrouwen, en zelfs dàn moet je nog echt begrijpen, wàt er precies is gemeten en hòe dat is gemeten.
Ik had even mijn hoop gesteld op Deltares. Maar die was van korte duur. Blijkbaar bestaat er niet langer een pad naast hypothesen en speculaties. De toekomst zal het uitwijzen, maar ik weet wel op wie ik mijn geld zeker niet inzet.
Op een objectieve berichtgeving in de media moeten we alvast niet rekenen, want ook zij zijn totaal de pedalen kwijt. Maar het ligt ook aan ons, om al dan niet te geloven wat er staat. Want kritische geest is niet zo moeilijk, alleen moet je soms wat verder lezen dan de titel.
Als men een artikel publiceert over de stijging van de zeespiegel op Hawaï — met dramatische beelden van overstromingen in de afgelopen jaren, en begeleidende kaarten van ‘welke gebieden van Honolulu overstroomd zouden worden als het zeeniveau 30 cm, 60 cm of 1m boven het huidige niveau zou stijgen’ — dan is het misschien het moment om zelf even te verifiëren wat daarvan klopt. Soms volstaat het al, om gewoon verder in het artikel lezen. De titel is vaak genoeg gekozen als idiote blikvanger, zonder meer.
Je kan ook proberen verder kijken dan men eigenlijk wil, door het verhaal in zijn context, of in de juiste verhouding te zien. Als je er even op getraind bent om alert te zijn, dan zie je vaak vlug genoeg doorheen al die onzin. Als het NOAA publiceert dat we, sinds 1905, een gemiddelde stijging kennen van 1,5 mm per jaar, dan duurt het wel tweehonderd jaar (!!) om zelfs de laagste in kaart gebrachte stijging van 30 cm te bereiken. Dus van urgentie is hier absoluut geen sprake.
Niemand hoeft bang te zijn voor de zeespiegelstijging. Zelfs de meest extreme rapporten spreken over millimeters, niet over meters. Behalve dan misschien de VUB-ploeg.
En misschien ook Frank Deboosere. Die ging ook wel eens kort door de bocht. Op de koudste winterstorm in decennia (VS) met temperaturen tot -50 °C was zijn reactie: “.. door de opwarming van de aarde vallen zulke koudere periodes gewoon harder op.”
Leg dat maar uit aan deze wielerploeg in de Spaanse koers O Gran Camiño (februari 2023). Twintig kilometer voor de streep besloot de organisatie de wedstrijd af te blazen. "Iedereen zat te kleumen op de fiets, renners huilden van de kou”, vertelde ploegleider Frans Maassen van Jumbo-Visma. “Ook de jury zei: we stoppen ermee.”
Misschien een goede tip, voor alarmisten die zijn vastgelopen: ‘Stoppen met die onzin is ook een optie! Boek een reisje naar Spanje …’
Saludos soleados desde España. ¿Dónde está el maldito calentamiento global?
Zonnige groeten uit Spanje. Waar is de verdomde opwarming van de aarde?