De pedalen kwijt
Het klimaatakkoord heeft niets te maken met het klimaat, maar gaat enkel over subsidies en belastingen. De deelnemers aan die onderhandelingen lobbyen en innen de subsidies. De mensen die deze belastingen wel zullen betalen, zitten niet aan tafel.
Het klimaatbeleid is enorm duur en inefficiënt, en de overheid is totaal niet geïnteresseerd in de bestaanszekerheid van de burgers. (Bron) De meest kwetsbaren, zijn niet alleen de mensen onderaan, want die houdt men — zogezegd uit morele bezorgdheid — het hoofd boven water. Met praatjes vullen ze gaatjes. Want de hoofdbekommernis hier is: mogelijke onrust temperen, zoals we die hebben gekend in Frankrijk, genre ‘gilets jaunes’. Anders pakte je het wel anders aan.
De meest geplukte kip is hij/zij die nog iets over heeft — door te werken en te sparen. Die categorie wordt stelselmatig de armoede in geduwd. En al wat die strooptocht oplevert, gaat netjes naar bovenaan, in de pocket van de mensen aan de tafel. Dit gaat niet alleen op, wat betreft financiën, dit lukt ook wat betreft rechten.
Als je er warmpjes inzit kan je meer. Dan 1. krijg je meer ruimte op de weg - je moet alleen zoveel mogelijk andere automobilisten elimineren via eCars en pesterijen -, 2. ben je niet eens vervuilend voor het milieu — mits betaling mag je de steden in, en 3. bij al je investeringen legt de staat nog eens bij. Het water stroomt duidelijk naar de zee.
Want let maar goed op! Zoals Geert Noels titelt: ‘Alles wat u spaart kan een doelwit van de overheid worden, om haar eigen incompetentie te betalen. ’ En daar mag je, wat mij betreft, gerust nog een zinsdeel aan toevoegen: ‘… en wordt netjes gedropt in de superpot van de happy few.’
Om dit artikel te beginnen, ben ik alvast behoorlijk politiek geladen gestart, vindt u niet? Het mag u ineens duidelijk zijn: met dit artikel begin ik aan een totaal ander thema. Het politiek-sociale luik van het klimaat. Ik ga van start met ‘hoe men het speelt’ en’ wie het zal betalen’. Volgend artikel gaat daar op verder met: ‘Wie blijft in de kou staan?’
Ik denk niet dat mijn intro nog iets aan de verbeelding overlaat: dit hele circus is totaal geënsceneerd, en volgt een strakke regie. Klinkt behoorlijk ‘complot’-achtig, niet? Vond ik ook. Vandaar dat ik ben gaan speuren of er aanwijzingen, of studies zijn, die dat buikgevoel bevestigen. Misschien is het wel alleen maar een soort morose, van iemand op leeftijd, en zit het alleen maar tussen mijn oren. We zoeken het uit.
— — —
De onafhankelijke research-organisatie TNO (Nederlandse organisatie voor Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek) deed een doorlichting, naar ‘de totstandkoming van het klimaatakkoord en de belangenvertegenwoordiging aan de klimaattafels’.
U kunt dit rapport hier raadplegen en downloaden.
Daaruit blijkt dat vooral de belangen van grote bedrijven en ngo’s werden gediend en niet die van kleinere bedrijven en burgers. Het is een zaak van jarenlang lobbyen en de juiste clubs aan tafel brengen.
‘Uit het rapport blijkt dat de ‘Green Deals’ vervolgens als totaalpakket werden voorgelegd, als uitonderhandelde pakketten, waarin de volksvertegenwoordiging moeilijk nog zaken kon veranderen.
Finaal werd het verkocht als ‘een breed gedragen pakket aan maatregelen’.
Onder de kop ‘Maar namens wie?’ kun je in dit artikel lezen wie in Nederland bijvoorbeeld mee aan de beleidstafel zit en door wie dit clubje werd gesponsord. Wil je nog dieper gaan in dit wespennest: lees dan dit. Hallucinant. Mijn buikgevoel was dan toch correct.
En dat is nu net wat ik bedoel. Waar en bij wie zit het complot? In de afspraak toch? Je moet alleen de mensen weren die je niet wil — de critici en ‘nestbevuilers’ — en je vraagt alleen het klassieke riedeltje. Net als in ‘De Afspraak’, het brainwashclubje op de VRT! Het gaat er dus om, de juiste mensen aan tafel uit te nodigen — grote bedrijven en investeerders, natuur- en milieuorganisaties — én organisaties te weren, die primair opkomen voor bijvoorbeeld mensen, met een wat lager of middelmatig inkomen.
En dan kom je met alles weg.
Minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) keurde in mei ’23 het tienjarenplan van Elia goed. Het Federaal Ontwikkelingsplan gaat over de periode 2024-2034. Tiens, hier lukt langetermijnplanning ineens wel. De kosten voor de energietransitie mag Elia gewoon doorrekenen aan de eindgebruikers.
De nettarieven van Elia op de stroomfacturen zullen met 50 tot 78 procent stijgen. (Bron)
Voor zij die het niet (meer) weten: Elia is een beursgenoteerd bedrijf waarvan de meerderheid in handen is van de gemeentelijke holdings en Fernand Huts. En die maken winst. Dus onkosten doorrekenen … hmm … Ik lees, wat betreft vorig jaar: “De stroomnet-beheerder Elia Group stelt na een stevig 2022 zijn aandeelhouders een dividend van 1,91 euro bruto per aandeel voor, een recordstijging met 9 procent, die in lijn ligt met de inflatie.” (Bron: De Tijd)
U vindt nog altijd dat onze volksvertegenwoordigers niet enkel opkomen voor hun eigen socio-economische groep, maar duidelijk het volk vertegenwoordigen? Wel, ik volg eerder het standpunt van Piet Bauwens in Doorbraak (8/4/23).
Nog niet overtuigd? Lees er dan misschien ook dit artikel eens op na. In 2021 werd de kostprijs voor het Energie-eiland Prinses Elisabeth voorzien op € 2.205 miljard. We zijn nog niet eens begonnen, maar de kostprijs is nu al gestegen naar € 3.566 miljard, of een stijging met 62%. Ik lees in dit artikel: ‘Niemand kan bevestigen of de volgende schatting niet nog hoger zal uitvallen. De projecten afblazen lijkt uitgesloten. Aangezien de regering zelf geen geld heeft en Elia al een behoorlijke schuldenlast torst (winst maken valt ze minder moeilijk — zie hierboven) is de gemakkelijkste oplossing al die kosten door te schuiven naar de stroomfactuur.’
— — —
‘Zoals een goede huisvader’.
Dat was tot voor kort de formulering in het burgerlijk recht ‘om te oordelen of iemand in de fout ging, door te vergelijken met het verwachte gedrag van een rationele en verantwoordelijke persoon in die situatie.’ Dat was de omschrijving. Ik lees in dit artikel in de Morgen dat die formulering wordt vervangen door het gender-neutrale “voorzichtig en redelijk persoon”. “Het is een symbolische kwestie, maar de hervormingswerken waren de kans om dit te corrigeren. Inhoudelijk verandert er niets.”, zegt de expert. Een vraagje: lijkt het huidige klimaat-handelen u “voorzichtig en redelijk” of eerder “drammerig en verkwistend, en ratio behoorlijk zoek”?
Klimaatneutraliteit zal voor de Belgische economie enorm duur worden, mijn beste huisvader. In vergelijking met eenzelfde periode, zonder klimaatambities, zal de kostprijs voor de Belgische economie oplopen tot 12 à 21 miljard euro (zelfs sterk onderschat). Dat is ongeveer 2 à 4 procent van het bruto binnenlands product. In totaal zal er dus, in die kleine dertig jaar, een aanzienlijk bedrag gepompt worden in maatregelen, om onze economie klimaatneutraal te maken. Een bedrag dat gelijk is aan één extra bruto binnenlands product.
En levert ons dat wat op? Het resultaat laat nu al niet op zich wachten. Nooit eerder gingen zoveel Vlaamse bedrijven failliet. Vooral de bouwsector is de kop van Jut. Al kunnen zij waarschijnlijk wel een inhaalmanoeuvre maken. De wetgeving op de renovatie-plicht vormt voor hen, op termijn, een soort superbonus .Wat dan weer averechts werkt voor veel ondernemingen, die door die renovatie-plicht, in combinatie met de hogere hypothecaire rente, en duurdere materialen, nu al in donkerrode cijfers komen. Ook energie blijft immers fors duurder.
Bedrijven in nood betekent: ontslagen, verlies aan koopkracht, dalende welvaart. Een constant neerwaartse spiraal. Wat we verplicht investeren -— voor de transitie maar ook eCars, warmtepompen … — halen we niet in eigen regio maar importeren we van de andere kant van de wereld. De winning is er nefast voor het milieu, de productie niet bevorderlijk voor correcte sociale toestanden en uit fabricage en transport valt geen CO₂ winst te halen voor het klimaat … Waar zijn we mee bezig?
Wat we hebben aan kapitaal wordt bovendien duidelijk niet geïnvesteerd in de lokale economie, maar verdwijnt naar het buitenland. Hoelang denkt u dat we dit nog volhouden? En wie wint daarbij denkt u? De multinationals en 1% superrijken komen alvast niet in de problemen, integendeel.
Maar niet alleen bedrijven zullen het aan den lijve ondervinden. Ook u en ik. Vanaf 2027 moeten de leveranciers van stookolie en aardgas voor centrale verwarming, en de leveranciers van diesel en benzine, emissierechten kopen op basis van de hoeveelheid CO2 in hun brandstoffen. Ook dit wordt doorberekend aan de consument, die extra zal moeten betalen voor zijn centrale verwarming (gasfactuur) én auto (aan de pomp).
Een deel van de opbrengsten, van die CO2-heffingen, wordt dan wel in een Sociaal Klimaatfonds gestoken, om ‘kwetsbare huishoudens en zeer kleine bedrijven’ te helpen, maar in de praktijk is dit de zoveelste extra kost bovenop milieutaksen, btw, accijnzen, inschrijvingstaks en andere heffingen of contributies.
De relatie tussen klimaat en bestaanszekerheid wordt niet eens gelegd. De doelstellingen wat betreft CO2- uitstoot zijn geformuleerd, dat wel. Maar of mensen in staat zijn om hun huis te verwarmen, die vraag wordt niet gesteld. Dit probleem is vermoedelijk niet langer bekend bij beleidsmakers, met een goed, gegarandeerd inkomen en een minstens redelijk goed geïsoleerd huis. (Bron)
“De politiek stuurt op modellen en grote getallen: hebben we wel genoeg CO2-uitstoot en dus gas bespaard? De politiek stuurt op dit moment niet, op meer normatieve vragen zoals: kunnen mensen een huis vinden, kunnen ze dat verwarmen en kunnen ze echt rondkomen?” Dit is een citaat van Pieter Omtzigt, lid van de Tweede Kamer in Nederland. U misschien bekend door zijn rol in het blootleggen van de toeslagenaffaire.
Vindt u het op zich ook niet al een teken aan de wand, dat je dit soort uitspraken nog alleen hoort, van politiekers die partijloos opereren, zoals in dit geval Mr. Omtzigt. Ik dacht in alle naïviteit nog dat je dit ook mag verwachten van mensen die zijn aangesteld om de bevolking te vertegenwoordigen. Maar die zijn met dit soort prutserijen niet bezig, die rekenen groot.
Dat komt u zo te weten.
— — —
Om u een idee te geven, waar beleidsmensen wel mee bezig zijn, overloop ik een aantal duizelingwekkende klimaat-economische feiten en cijfers die ik gehaald heb uit dit artikel. De Overeenkomst van Parijs, indien volledig uitgevoerd, zal, in 2030, €1.250 miljard per jaar kosten. Ik gebruik hier een gemiddelde van de ramingen, want die liggen érg uiteen. Die ‘investering' zal de uitstoot verminderen met slechts 1% van wat ‘nodig’ is, om de gemiddelde wereldwijde temperatuurstijging te beperken tot 1,5 °C (voor zover u daar nog belang aan hecht). Elke euro die aan Parijs wordt uitgegeven, levert waarschijnlijk klimaatvoordelen op, ter waarde van 10 eurocent. Alles vaag in de mist.
De volgende vraag is: draagt iedereen een stuk van de last?
Maak u geen illusies: hoewel Parijs 197 ondertekenaars heeft, waaronder 157 die emissiereductie-beloften doen, is het merendeel van de beloften niet vervat in nationale wetten. In feite hebben slechts 17 landen een nationale wet gemaakt, die in overeenstemming is met hun beloften — dit zijn meestal landen met een lage uitstoot, waaronder Guatemala, Papoea-Nieuw-Guinea, Samoa en Tonga. Dit genre akkoorden is louter een subsidiesysteem. En we kijken dan nog maar alleen naar de impact op de CO2-uitstoot (voorzover niet vals gespeeld wordt, of wat dacht u?), niet eens naar de impact op de mondiale temperatuur.
Daar waar deze factuur al exorbitant is, komt het nieuwe prijskaartje voor de Europese klimaatdoelstellingen, tegen 2030, ook in een andere bron, uit op één biljoen euro, per jaar! (Bron) Ineens acht keer zoveel als in Parijs werd afgesproken!!!
Ziet u hoe gevaarlijk die klimaatmodellen van het IPCC zijn! En daar stopt het niet eens. Het populaire doel van 2°C, zou meer dan $ 250 biljoen kosten. Tweehonderd vijftig duizend miljard! Hoe realistisch lijkt u dit? Deze kostenraming is gebaseerd op het IPCC model, waarin de temperatuur als een pijl omhoog schiet, terwijl we daar in realiteit, al decennia lang, niet eens iets van zien! Verbaast het u dan, dat uitgerekend het IPCC, één van de regulatoren is, van de CO₂-belastingen? Een geïnstitutionaliseerde maffia is dit.
Als je wil goochelen met klimaateffecten, dan begeef je je op een behoorlijk labiel domein. Maar waar wél cijfers over bestaan is het verbruik aan grondstoffen. En wat zien we hier?
Topbankier Jeff Currie van Goldman Sachs geeft aan dat de 3,8 biljoen dollar aan groene investeringen -— gedurende de afgelopen tien jaar — heeft gezorgd, voor een afname van fossiele brandstoffen, van 82% naar 81%. U leest het goed: bijna drieduizend vijfhonderd miljard euro om 1% te zakken. Als dat geen behoorlijk verschil zal geven voor de planeet! Bij dit bedrag van 3,8 biljoen dollar is overigens voorbij gegaan aan de kosten van de enorme energie-inflatie van dit jaar. Bron
Nee, dit levert niets op en de facturen blijven zich maar opstapelen. Nogmaals, en ik blijf het herhalen: waar gaat dit geld naartoe? En wie zal het gelag betalen?
Sommige jongeren realiseren zich ondertussen dat het niet goed zit, om het eufemistisch te stellen, maar beseffen waarschijnlijk nog niet eens voor een fractie, over welke bedragen we het hebben, laat staan dat ze weten wat de echte context is van dit rampscenario. Als je dit doortrekt — schrijnend genoeg — waarvoor ze op straat zijn gekomen. We want it now…
Ik vind het heel moedig dat jongeren zich vragen stellen. Zo moet het zijn. Maar kijken ze ooit wel iets verder, dan wat influencers zoals Anuna De Wever, Nick Balthazar of Greta Thunberg ze willen aanpraten? Of wat ze met de klimaatmarsen hebben beleefd? Je kan wel opgaan in slogans maar zo werkt het niet. Wordt het niet eens tijd dat ze de kosten-baten analyse opvragen. Dat recht heb je toch wel, dacht ik, als geldschieter.
Ik haal een paar uittreksels uit een open brief in De Morgen (mei ’23), geschreven door Julien De Wit, voorzitter van de Vlaamse Vereniging van Studenten, e.a.: Heel wat jongeren vrezen voor de toekomst, want er zijn ‘de onzekere tijden en ook geopolitiek gezien is het geen ideale periode om in te leven.’ ‘De centen die beleidsmakers vandaag uitgeven, worden geleend van een volgende generatie.’ … Welvaartsverlies loert om de hoek, terwijl ’…een goed begrotingsbeleid het meest sociale beleid is dat er is’.
De ondertekenaars hekelen, terecht, het groeiende gat in de staatskas, en het gebrek aan reflectie over de budgettaire implicaties, van wat beslist wordt. Lijkt me behoorlijk relevant. Als voorbeeld van ‘voorname oorzaak van het begrotingstekort’ — dat met 27,4 miljard inderdaad wel zeer hoog stond — halen ze de 41 miljoen voor de Senaat aan. Dat dit al lang moest afgeschaft zijn, daar ben ik het volledig mee eens. Ook ik vind, dat elke uitgegeven euro die niet rendeert, moet geschrapt worden. Maar is dit niet een beetje muggenziften in vergelijking met de échte olifant in de kamer? Beseffen die jongeren wel wat op hen afkomt? Hoe hun toekomst er uit zal zien, als we blijven doorgaan op deze manier?
Eén van de medeondertekenaars is Jordy Sabels, ex-voorzitter Jong Groen. OK. Uiteraard terecht, maar tevens interessant. Ik vraag me af, of met hem dan ook de klimaatuitgaven zijn doorgesproken. En de profit en budgettaire implicaties voor de komende generaties … Heeft hij weet van de lucratieve banden van groene ngo’s, met de ontwerpers van dit klimaatplan? Julien stelt, terecht, dat we ‘onze medemens attent moeten blijven maken op de ernst van het probleem.’ (Doorbraak) Volkomen mee eens. Waar wachten we op?
— — —
Misschien is dít een mogelijke aanzet om te komen tot een oplossing. Laat ons, om te beginnen, misschien wat druk van de ketel halen en de zaak ietwat relativeren. Dat levert ongetwijfeld de grootste besparing op.
Klimaatverandering is verre van de belangrijkste milieu-uitdaging waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, en blijkt veel minder dodelijk dan bijvoorbeeld luchtverontreiniging, of gebrek aan drinkbaar water, en sanitaire voorzieningen. Dat kan je zien in deze grafiek.
Het is dus bijzonder cynisch, dat men het cijfer van $ 260 biljoen zelfs maar al durft te noemen, om de temperatuur naar omlaag te halen — iets wat gewoon onrealistisch, onzinnig, onnodig en niet verifieerbaar is — terwijl men anderzijds niet eens inzet, op het aanpakken van de échte problemen in de wereld.
Dit toont duidelijk aan dat het niet eens draait om het welzijn van de planeet, of de mensheid, maar louter een handig verpakt verdienmodel is. Ik blijf dit herhalen. Het wordt hoog tijd dat deze geldcarrousel wordt gestopt, en dat de beleidsmakers die achter deze maffiapraktijken zitten, zo snel mogelijk ter verantwoording worden geroepen, en veroordeeld.
Doordat de corruptie en collaboratie zich uitstrekt in alle tentakels van het juridisch en politiek bestel, zal dit uiteraard niet gemakkelijk zijn. Maar het is pas wanneer het besef er is, dat verandering mogelijk is.
Het Westen volhardt in de boosheid, maar de rest van de wereld heeft die bedenking blijkbaar al gemaakt, en komt uit op andere voorkeuren, dan dit megalomane circus. De VN startte wereldwijd een onderzoek naar wat als prioriteiten leeft in de wereld. Bij dit rapport waren bijna 10 miljoen mensen betrokken, en hoewel het slechts semi-representatief is, is dit het enige brede, wereldwijde onderzoek in zijn soort.
Meerdere prioriteiten mochten worden geselecteerd, en het zal u misschien verbazen, maar klimaatacties, zijn wereldwijd, helemaal niet de eerste prioriteit, zoals men ons dat nochtans wil doen geloven. (Bron) Oordeelt u zelf. U mag ineens doorgaan naar het onderste lijntje!
